S.O.T.E., Silhouette & SegundaConcert

Silhouette, Segunda en S.O.T.E. zijn dan anno 2009 misschien niet de Nederlandse eredivisie op het gebied van de progressieve rock, ambitieus zijn ze des te meer. Onder aanvoering van Segunda namen deze groepen het heft in eigen hand, en organiseerden hun eigen optreden, zeg maar mini-festival. Bijkomstig voordeel is natuurlijk dat er niets aan de strijkstok blijft hangen. De Kei in Ede had dus een primeur, want nog nooit eerder kregen de stamgasten een avondje ‘progmuziek’ voor de kiezen. Deze locatie is immers onder meer het onderkomen van de plaatselijke fanfare. Zover ik weet sloegen nog nooit eerder progbands de handen ineen om gezamenlijk hun eigen optredens te regelen. Helaas liet wederom de opkomst te wensen over. Tegen die mensen die er niet bij waren kan ik alleen maar zeggen: ‘jullie hadden ongelijk’, want eigenlijk was alles deze avond perfect, met uitzondering van de opkomst. Over de volgorde van spelen had men ook niet zo  moeilijk gedaan. Achtereenvolgens betraden het trio S.O.T.E, het kwartet Silhouette en het kwintet Segunda het podium. Inderdaad, de grootte van de groep was bepalend.

De aftrap werd om klokslag 20.00 uur dan ook gedaan door de mannen van S.O.T.E. Ik kende deze groep uitsluitend van naam. En die naam was een goede. Net als ik werden diegenen die deze groep niet kenden zeer aangenaam verrast. En dan druk ik mij nog zeer bescheiden uit. De mannen spelen een soort van avant garde-achtige technische progressieve metal. Massa’s publiek zullen ze niet trekken met deze muziek, waarvan ze zelf zeggen dat het muziek voor muzikanten is. Nu speel ik zelf geen muziek, dus ik zal wel de uitzondering zijn die de regel bevestigt. Zelf heb ik een enorm zwak voor trio’s als dit. De vergelijking met Rush is dan ook snel getrokken. De vrij hoge zang van Gerton Leijdekker en de soms pompende ritmes deden deze vergelijking niet mank gaan. Zeer sterk was Fire Incarnate van het album “Time To End” met fraai baswerk van Peter Boer. Deze uitstekende bassist nam het uur speeltijd tevens te baat om zijn aanzienlijke instrumentarium te showen en te bespelen, waaronder de stick. Zijn hoogtepunt was Breathe Of Life Part 2, waarop hij met verve een solo op de nylon string synthgitaar ten beste gaf. Verder passeerden oude en nieuwe nummers de revue. Hoogtepunt van de set was het geweldige Change van het meest recente album “Reasons”. Dit zeer intrigerende en spannende nummer liet de toeschouwers in een ademloze stilte die ik nog zelden heb meegemaakt. Terug van weggeweest was drummer Menno de Vries die nog te melden had dat hij zich behoorlijk in het zweet had gewerkt. De kwaliteit van de muziek kwam nog beter tot uitdrukking met de quadrafonische opstelling van de geluidsboxen in de zaal. Volgens mij alweer een primeur.

Als tweede band in de rij was het de beurt aan het sympathieke Silhouette onder leiding van zanger-gitarist Brian de Graeve. De eerste deel van de set was gereserveerd voor een viertal nummers van het eind dit jaar te verschijnen album “Moods”. Laat het najaar maar snel komen want deze mannen hebben een spectaculaire progressie geboekt. De groep speelt een zuivere vorm van symfonische rock, zeg maar super-symfonisch. Het geluid komt voor een groot deel voor rekening van toetsenist Erik Laan, die een zeer krachtig geluid uit zijn Nord synthesizer wist te toveren. Uitschieters waren Don’t Threaten My Piece Of Mind en Second Time Down. Searching kende mooie samenzang van Brian de Graeve, Erik Laan en Jos Uffing. De afwisselende zang is toch een sterke troef van deze groep. Het maakt het geheel erg gevarieerd. De theatrale uitspattingen van drummer Jos Uffing zal voor menigeen behoorlijk over de top zijn, het is wel een belangrijk en wezenlijk onderdeel van Silhouette. Centraal in het optreden lag het nummer Anybody. Dit Marillion-achtige nummer is een van de sterke in het repertoire van de groep. Het nummer zal dan ook verschijnen op de derde cd van de groep, grapte de Graeve. Als het aan mij ligt behoudt dit ‘Grendel’ van Silhouette zijn mystiek en blijft het uitsluitend bij live uitvoeringen.

Hoofdgast op het eigen feestje waren de vijf mannen van Segunda. Wanneer het kwintet onder leiding van gitarist Mark Visser het podium betreedt, verwacht je niet direct met een progmetalband te maken te hebben. De gasten (of beter, de gastheren) hebben eerder de uitstraling van een aantal ideale schoonzonen, wat de aanwezige (schoon)familie vast zeer deugd zal doen. Segunda is een groep met potentie. Ik vraag me zelfs af of dat zelf wel weten. De groep heeft drie demo’s (ep’s) afgeleverd die allemaal aan bod kwamen. Het wordt nu zeker tijd voor een volwaardig album voor dit goed gehumeurde stel. Helaas werd Mark Visser bij het tweede nummer (Mirror) al getroffen door averij aan zijn gitaar. Daardoor was hij gedwongen zijn solo’s voor het eerst op een andere gitaar te spelen. Ik bespeurde een enkel vals nootje, maar het moet gezegd dat hij daarna volledig loos ging. Dat Mark Volmer het grunten prima beheerst konden de aanwezigen horen op Imperial Outcast, afkomstig van de allereerste demo “Y2K” en het titelnummer van de laatste demo “Deus Ex Machina“. Nu ben ik persoonlijk geen liefhebber van gegrunt, maar de gedoseerde wijze waarop Volmer dat deed stoorde mij in het geheel niet. Een primeur was het nieuwe nummer 1st Chapter. Het geluid was ook prima verzorgd en de laserlichtshow deed de rest. Net als S.O.T.E. kende ik Segunda niet. Toch hebben zij ook mij aangenaam verrast met een prima optreden. Het sierde de groep en vooral Mark Visser dat de mannen direct na het optreden van het podium de zaal ingingen voor wat gezellige gesprekjes.

Hiermee kwam een eind aan een prima avondje progmuziek. Drie groepen die het aandurfden om het heft in eigen hand te nemen. Aan al die andere groepen zou ik willen vragen: wie volgt? Voor advies kan je terecht bij Mark Visser.

Verslag: Hans Ravensbergen
Fotografie: Hans van Son