SOTOAlbum

SOTO is, zoals de naam al doet vermoeden, de band rond zanger Jeff Scott Soto. De afgelopen twee jaar was Soto druk met de ‘supergroep’ Sons Of Apollo, maar nu die kaars is uitgewaaid is hij terug op het moederschip voor een potje traditionele hardrock. Haal de sjaaltjes maar vast tevoorschijn!

Dit is super ouderwetse muziek. Soto schreeuw-zingt zich vakkundig maar onpersoonlijk door tien tamelijk dommige liedjes, die we gerust AOR hadden mogen noemen als gitarist Salan op de achtergrond niet zo droog had staan te schuren. Salan rifft en rockt dat de ramen er van trillen met een gemeen overstuurde gitaar. Daarbij speelt hij virtuoze, maar steeds nét niet memorabele solo’s.

Het grote euvel van deze plaat, die overigens in geen velden of wegen tot de progressieve rock gerekend mag worden, is evenwel het volledig ontbreken van sterk materiaal. De nummers, die deels ook gebukt gaan onder lukraak opdoemende hoofdletters, zijn zo clichématig dat er met gemak veertien in een dozijn passen. Waar het refrein van opener HyperMania nog enige hoop bood, is de rest van de stukken zo uit de zelfde klei gebakken dat je ze niet uit elkaar kunt houden. Natuurlijk is heavy metal niet het meest voor de hand liggende podium voor vernieuwing, maar je kan ook overdrijven.

Allemaal reuze jammer, want er wordt knap gemusiceerd en in 1984 had deze plaat waarschijnlijk enorm veel indruk gemaakt. We zijn in die 35 jaar – had het van Jeff Scott Soto moeten afhangen – dus niet veel opgeschoten. Dat is een jammerlijke verspilling van zoveel talent.

Erik Groeneweg