SotosAlbum

Sotos is een instrumentale groep die zich begeeft op het kruisvlak van moderne klassieke muziek en progressieve rock. Een stijl die ook wel vaak word aangeduid, wegens gebrek aan een goed Nederlands begrip, met “chamber prog” (combinatie van kamermuziek en progressieve rock). Een stijl waar opvallend genoeg met name Europese bands de boventoon in voeren. Een aantal van hen worden genoemd op het opvallende kaartje wat om de cd zit. Zo’n kaartje waar je gelijk, bij het lezen, een beetje sceptisch van wordt omdat je al zo vaak je neus hebt gestoten met cd’s waarop van die stickers met “Een must voor liefhebbers van Band X / Artiest Y” zitten. Dit keer staat er: “For fans of King Crimson, Magma, Present and Univers Zero“. Voor waar geen kleine namen (maar die staan dan ook nooit op dit soort kaartjes) en alleen daarom al een nader onderzoek waard.

Magma hoor ik met name terug in het ronde, volle baswerk van Bruno Camiade. Niet dat we nu gelijk de donkere pulsen en dreunen uit Magma’s hoogtijdagen krijgen voorgeschoteld maar je hebt wel ieder moment het idee dat, als het nodig is, Camiade ook zo kan uitpakken. Present vind je terug in de voorliefde van Sotos voor het grootschaligere werk. Malstrøm klokt in op ruim 40 minuten maar verveeld gelukkig geen enkel moment. Ieder muzikaal idee krijgt binnen de 7 delen alle ruimte voor nadere uitwerking. Maar daar waar Present vaak elk afzonderlijk deel van zijn langere stukken baseert op één enkel idee, daar is Sotos gelukkig een stuk gevarieerder. Wat ze ook niet gemeen hebben met Present is de stugge, weinig subtiele ritmiek wat volledig op het conto geschreven kan worden Michael Hazera die met zijn sprankelende, lichte drumwerk de rest regelmatig vooruit stuwt. Sotos deelt met Univers Zero de voorkeur voor donkere, dissonante melodielijnen (met name gespeeld door de viool en de cello) en een grote nadruk op de constructie van de compositie. Maar Univers Zero gaat daar in de laatste jaren wat mij betreft iets te ver waardoor het geheel nog al beklemmend werkt, hoewel dat natuurlijk ook helemaal de bedoeling kan zijn. Sotos voorziet hun muziek gelukkig net van dat kleine beetje extra lucht waardoor het keer op keer een genot is om naar te luisteren. Univers Zero moet ik echt voor in de bui zijn, Sotos kan ik niet vaak genoeg horen.

Uit het rijtje namen op het kaartje houden we vervolgens King Crimson over. Het staat wat mij betreft als een paal boven water dat zij voor vele bands in deze stijl een belangrijke invloed zijn geweest. Zeker als er binnen de band ook nog een gitarist in het spel is. Niet dat Yan Hazera nu qua stijl Robert Fripp als lichtend voorbeeld heeft maar zeker wel in intensiteit. De elektrische storm die hij weet op te roepen zo rond de 16^de minuut in Wu doet mij bijvoorbeeld een beetje denken aan het einde van Sailor’s Tale. Maar het valt mij met name op dat ik regelmatig moet denken aan een stuk als Fractured (überhaupt het beste instrumentale stuk van “Starless And Bible Black”) of Lark’s Tongues In Aspic als ik Sotos aan het werk hoor. Niet vreemd als je bedenkt dat in die periode de viool van David Cross niet onbelangrijk was. De beide strijkers van Sotos zijn echter nadrukkelijker en, gelukkig, zelfverzekerder aanwezig dan Cross in die tijd.

Met “Platypus” heeft Sotos een album afgeleverd dat absoluut aanbevelenswaard is voor diegene die altijd al gecharmeerd was van de periode ’72-’73 van King Crimson, en dan dus met name Fractured erg mooi vinden, en die op zoek zijn naar een nieuwe uitdaging maar die niet gelijk in het diepe willen springen en zich willen overgeven aan bijvoorbeeld Present of Univers Zero. Voor wie zich al thuis voelt in die wateren heb ik maar één advies: volle kracht vooruit richting eiland Sotos!! 

Christian Bekhuis