Soul DoubtAlbum

En er was licht!

In de donkere dagen voor Kerst 2017 verscheen daar plots een fonkelnieuwe, sprankelende ster met de naam Soul Doubt aan de proghorizon. Nadere bestudering wijst uit dat het met de nieuwigheid van deze Italiaanse zesmansformatie (meer info in het interview elders op Progwereld) wel meevalt. Al in 2010 debuteert de band met het album Winter’s Tale. Nadien blijft het echter heel lang angstvallig stil rond dit gezelschap. En niet zonder reden, zo blijkt nu. In alle rust hebben de heren (en dame) namelijk gewerkt aan hun magnum opus “The Dance Of Light And Shade” (TDOLAS), een progressieve conceptplaat verdeeld over twee cd’s met een gezamenlijke speelduur van ruim 107 minuten. Geen half werk derhalve.

Eigenlijk wordt het vertelde verhaal op “TDOLAS” mooi samengevat aan het begin van het slotnummer Ashes Of The World. Het nummer begint met een interessante quote in meerdere talen die luidt: we kunnen gemakkelijk een kind vergeven dat bang is in het donker, maar de echte tragedie van het leven is wanneer volwassenen bang zijn voor het licht! Hoofdpersonen zijn Mr. Doubt, diens vrouw Faith en hun zoon Jake. Het is een verhaal over een duistere kracht, The Shade, die het menselijke brein controleert in een wereldwijde realityshow. Mr. Doubt en zijn vrouw proberen te ontsnappen aan de werkelijkheid en worden Aeons, een soort engelen. Aan hun zoon Jake de messiaanse taak om het licht, dat wordt overschaduwd door de duisternis, te vinden.

En dan nu de muziek. Ook niet geheel onbelangrijk voor een cd. Welnu, zet u maar schrap, want het wordt een emotionele muzikale reis vol hoogtepunten. We trappen af met het onheilspellend beginnende Hail To The Sun, waarin bassist Federico Benini gelijk zijn visitekaartje afgeeft met zijn stuwende basspel. Ook maken we hier meteen goed kennis met de veelzijdige stem van zanger Marco Ciancaglini. Wat een talent. En in het mooi opgebouwde Hereafter doet leadgitarist Nicola Casamenti iets waar hij heel goed in is, namelijk het afleveren van een fraaie melodieuze gitaarsolo. Ook de baslijnen in dit nummer zijn niet te versmaden. Het navolgende Waking Dreams – Spectre Of Twilight verrast met ambient toetsenwerk van Francesca Pretolani in het begin, waarbij de gedachte aan een band als Galahad snel postvat. Dan is het tijd voor het twaalf minuten durende, rijkgeschakeerde Danse Macabre, een waar genot voor het oor. Afwisselend agressief en ingetogen, volgestopt met fraaie overgangen, vlijmscherpe gitaarsolo’s en letterlijk hemelse vocalen van gastzangeres Jennifer Vargas, die overigens wel erg goed heeft geluisterd naar Clare Torry, de zangeres van die bekende passage in The Great Gig In The Sky van Pink Floyd. Wel smaakvol gedaan.

Nog boeiender is de ballade Elysian, misschien wel een van de mooiste nummers van 2017. Vooral de verschillende bruggetjes zijn schitterend. Een uiterst emotioneel lied. Dat Waking Dreams – Swing Of Light ook ambient toetsen a la Galahad bevat, zal wellicht niet verbazen, gezien de terugkerende titel. Silent Notes is echter minder rustig dan je in eerste instantie zou vermoeden, althans wanneer de song begint dan. Later staat deze track andermaal bol van heftige passages afgewisseld met rustige stukken en vette gitaarerupties. Het is leuk om te constateren dat bepaalde muzikale thema’s in de loop van de cd’s regelmatig opnieuw de kop op steken. Dat is allemaal weldoordacht en zorgt voor een coherent geheel. Heel knap gedaan. Ook The Fall zit vernuftig in elkaar. Hier doen de vrouwelijke koortjes wat aan Ayreon denken.

Een aparte vermelding verdient het voortreffelijke a capellagezang van Marco Ciancaglini in Aeons. Meesterlijk. De groovy baslijnen van Federico Benini zijn trouwens ook niet te versmaden. Dit nummer verraadt aardig wat invloeden van Pain Of Salvation, hetgeen ook is te constateren bij songs als het overweldigende Land(e)scape, het stuwende The Nightbringer met op orgel Davide Lavia en het funky startende Circus Oblivion, waarin een hoofdrol is weggelegd voor de geweldig zingende Emma Ronca. Verder is dit een heerlijk complex en progressief werkje met een schitterend slotakkoord namens zanger Marco Ciancaglini. Ook de iets eerder in het verhaal opduikende songs Standing On The Horizon, met schitterende breaks, onverwachte wendingen en fraaie solo’s van Nicola Casamenti, en het broeierige, met vette basloopjes doorspekte Soundscape mogen niet onvermeld blijven. Van laatstgenoemde track is overigens een beklijvende en indringende clip gemaakt, die op You Tube te bezichtigen is. Het al eerder gememoreerde Ashes Of The World sluit dit album in stijl af. De verschillende muzikale lijntjes komen hier allemaal samen in een grootse finale, gevolgd door een moment van bezinning.

Valt er dan niks kritisch over deze cd te zeggen? Misschien toch wel, voor de puristen dan. Die zouden zich wellicht kunnen storen aan de Italiaanse tongval van zanger Marco Ciancaglini. Je kunt het natuurlijk ook charmant en innemend noemen. Dat laatste lijkt hier meer op zijn plaats. Het geeft de muziek van Soul Doubt iets eigens, iets karakteristieks. Maar goed, iedereen is vrij om zijn eigen conclusie te trekken.

Tegenwoordig gebeurt het nog zelden dat een nieuw album je compleet van je sokken blaast. Het is Soul Doubt met “The Dance Of Light And Shade” evenwel met glans gelukt. Alles klopt aan dit album. Goed verhaal, uitstekende muzikanten, dito songs, een voortreffelijke, kristalheldere productie en een transparante mix. Wat wil een progmens nog meer? Nou, niks eigenlijk. Zet je telefoon uit en luister!

Joost Boley