Soul EnemaAlbum

Dit project kent zijn ontstaan sinds 2001 en is opgericht door Constatin Glantz. Deze uit Israël afkomstige muzikant heeft jarenlang aan het album gewerkt, met als resultaat een conceptalbum op klassieke wijze geproduceerd. Het concept is op zijn minst wazig te noemen, ik kan er in elk geval geen touw aan vastknopen. Figuurlijke rode draad van het verhaal is wat de titel al doet vermoeden, dat het kruipen over dun ijs kan leiden tot waanzin. Dat je als luisteraar daar alle kanten mee uit kan, spreekt natuurlijk voor zich. Al speurend naar meer informatie leverde op het internet niet veel op, sterker, die gegevens zijn spaarzaam te noemen. Reden te meer om mij maar te storten op het muzikale aspect van de cd.

Het eerste nummer, The Land Derailed, klinkt in beginsel al gelijk ‘fout’. Vooral toetsenist Glantz produceert in het begin nogal wat irritante geluidjes met zijn keyboard en door middel van elektronische sampling. Ook zangeres Irina Sherr valt op door nogal accentrijk Engels te zingen, iets wat later op het album wat minder gaat storen of misschien wel wennen.  Het is maar hoe je het bekijkt. Ook klinkt het allemaal wat te gekunsteld, voornamelijk doordat deze band rechttoe, rechtaan metal met Oriëntaalse geluiden probeert te mengen. Die Oosterse geluiden zijn daarnaast ook duidelijk hoorbaar in het toetsenspel van Glantz en dat is jammer, want daardoor krijgt de song niet het cachet mee wat het eigenlijk had moeten krijgen. Een band als Amaseffer deed dat in 2008 toch een stuk beter, maar die band kon dan ook beschikken over niet iemand minder dan Steven Wilson tijdens het productieproces. Hoe anders klinkt het volgende nummer The Last Night, wat gelijk een stuk aangenamer weg luistert. Stevige metal met daarbij wervelend toetsengeluid en ook hier zijn Oriëntaalse invloeden te bespeuren.

Ondanks het eerste nummer brengt de cd over de hele linie gezien wel een progressief rock geluid. Zo hier en daar zijn er verschillende stromingen te bespeuren, zonder dat het te experimenteel wordt. Zo kan je symforock, etnisch, folk, fusion en elektronische sporen vinden op dit album. Een vergelijk met Arjen Lucassen’s Ayreon is snel gemaakt, voornamelijk door de aanpak van het concept en het gitaarspel van gitarist Yevgeny Kushnir. Liefhebbers van de gitarist Lucassen moeten maar eens goed luisteren naar het nummer Other Line, de gitaaraanslagen kunnen zo maar van diens hand zijn. Overigens is de genoemde song één van de betere van het album. Om nog even een link tussen Alice Cooper ‘addict’ Lucassen en dit album te maken: op deze cd zingt toetsenist en grondlegger van de band Constatin Glantz regelmatig op een Alice Cooperachtige manier mee. Dat levert veelvuldig een glimlach op, want Glantz zal nooit een eerste prijs als look-a-like van de Amerikaanse zanger winnen. Verder kan ik het niet nalaten om een vergelijking met het Noorse Pictorial Wand te maken, want dat geluid schemert ook regelmatig door in de muziek van Soul Enema, bijvoorbeeld in de nummers Quicksand Lies en Chrystal Territory.

Dit album is geen specifieke hoogvlieger. Vooral het begin is een beetje doorbijten, deels door de enigszins foute begintrack, deels door de accentrijke zangeres. Toch ontplooit dit album zich na een paar luisterbeurten toch tot een aangename cd. Liefhebbers van rockopera’s moeten dit gewoon een keer proberen. Wie weet bevalt het je wel. Voor mij is dit in elk geval geen promo die voor altijd in de kast verdwijnt, ondanks de op en aanmerkingen.

Ruard Veltmaat