SoulsplitterAlbum

De meeste muziekliefhebbers hebben er wel een paar in de kast staan. Albums die je ooit hebt aangeschaft of gekregen, maar die eigenlijk nooit de weg naar de speler weten te vinden. Als je er goed over nadenkt, is het eigenlijk volstrekt onduidelijk waarom je die plaat ooit hebt gekocht. Als recensent ontvang je ook regelmatig van dat soort platen. Echter ben je wel gedwongen om het schijfje diverse malen te beluisteren; de lezer verwacht immers een oordeel van je. Na het plaatsen van de recensie verdwijnt de plaat netjes op alfabet in de cd-kast om er vervolgens zelden meer uit te komen.

Aanvankelijk dacht ik dat het debuut van het Duitse Soulsplitter ook een dergelijk lot was beschoren. Ondanks dat ik hier en daar behoorlijk lovende woorden over dit album voorbij zag komen, kon ik mezelf er maar nauwelijks toe zetten om de plaat meerdere malen te beluisteren. Kortom, het kwartje wilde niet vallen. Het wil dan nog wel eens helpen om de muziek even apart te leggen en het na een tijdje weer opnieuw op te pakken. En dat hielp. Ik kan rustig stellen dat deze cd geen stof zal gaan vangen in de kast. Sterker nog, dit is echt een geweldig album!

Soulsplitter bestaat uit een viertal Duitse jongens dat al in 2016 is begonnen met schrijven aan dit debuut. Met behulp van een groot aantal gasten zijn zij erin geslaagd om een bijzonder werkje te produceren. De heren verzorgen zelf het overgrote deel van het instrumentarium, terwijl de gasten verantwoordelijk zijn voor de zang, het opvullen van wat gaten en enkele exotische instrumenten zoals de Theremin en de Darbuka.

De heren hebben een dusdanig grote hoeveelheid stijlen en invloeden in hun muziek verweven dat je af en toe oren te kort komt om alles goed te beluisteren. Na de intro knalt The Transition heerlijk je huiskamer binnen met volop verwijzingen naar Porcupine Tree en Pink Floyd en waar richting het einde ook nog een band als Haken voorbij komt. The Moloch is een dijk van een progmetal nummer waar grunts worden gecombineerd met Gentle Giant-achtige melodieën. The Dream begint met een knappe jazzy gitaarsolo, waarna King Crimson, Van Der Graaf Generator en Opeth samen een feestje vieren in hetzelfde nummer. Hulde hier ook voor de vioolpartijen waar David Cross zich niet voor zou schamen. Eén en ander wordt afgewisseld met mooie rustige intermezzo’s op hoofdzakelijk piano.

De nummers klokken lekker lang en dat is ook wel noodzakelijk omdat er zoveel in gebeurt. De band verdient een groot compliment voor het combineren van de vele stijlen en het is vooral knap dat dit gebeurt zonder dat een onsamenhangende brij wordt.

“Salutogenesis” is een album dat maar langzaam al zijn geheimen prijsgeeft. Het is niet allemaal even toegankelijk, maar meerdere luisterbeurten zorgen ervoor dat er steeds meer wordt ontrafeld. Er wordt erg goed gemusiceerd en de diverse zangers en zangeressen zorgen nog eens voor extra diversiteit. Ik ben in elk geval erg blij dat ik het niet opgegeven heb met deze plaat. Met terugwerkende kracht één van de beste platen van 2019.