Sounds Like the End of the WorldAlbum

Gerard Reve liet ooit eens optekenen dat het cliché in ere en voorraad moet worden gehouden. Hoewel clichés waardevol kunnen zijn, zijn ze bij een instrumentaal muziekgenre behoorlijk irritant. Zeker als het clichématige niet wordt afgewisseld met het creatieve. Bij post-rock mogen de welbekende gitaarcrescendo’s gezien worden als een banaliteit. Het is dan ook belangrijk om na te gaan of een nieuwe post-rockband met iets verfrissends komt, of dat ze helaas de zoveelste grijze muis zijn.

De naam Sounds Like the End of the World klinkt helaas gelijk al inspiratieloos. Een vrijwel letterlijke beschrijving van de sfeerbeelden van enkele welbekende artiesten in het genre. Keert het muziektalent van de heren het tij dan nog? Ze hebben in elk geval al in het voorprogramma van God Is An Astronaut gestaan en qua stijl zijn beide artiesten wel enigszins vergelijkbaar. Om eerlijk te zijn ben ik ook bij die oudere band van mening dat hun muziek ietwat anoniem klinkt. Dit toont dan ook gelijk de noodzaak aan om aan clichés een originele draai te geven, want als zo’n goed aangeschreven band toentertijd al moeite had om een eigen geluid te creëren, dan zal dat anno 2017 zelfs nog een tikkeltje lastiger zijn.

Helaas klinkt deze band evenzeer ietwat kleurloos. De muziek is niet echt slecht, maar het blijft zo ontzettend generiek. De aandacht wordt nauwelijks getrokken, waardoor dit album met name dienst doet als achtergrondmuziek. Neem bijvoorbeeld Breaking The Waves. Een nummer dat gelijk begint met hetzelfde desolate gevoel dat zo veel genregenoten uitdragen. Er wordt desondanks wel netjes opgebouwd naar de eerste climax. Vervolgens horen we een stukje abstracte sfeerzetting, waarna een tweede climax het nummer mag beëindigen. De spanningsopbouw is niet slecht, maar wel ontzettend iteratief: dit hebben we vaker gehoord. Daarnaast is deze muziek ietwat nietszeggend. Bijzonder teleurstellend, aangezien je door een titel als “Stories” toch arrangementen met een zeker beeldend vermogen verwacht.

Gelukkig is niet elk nummer eenheidsworst. Zo valt Faults in positieve zin op. De intro van dit nummer is fragiel, alsof de compositie naar iets op zoek is. Heerlijk! Dit doet zelfs ver weg aan Tortoise denken. De rest van de compositie bouwt gelukkig hier goed op verder, waardoor dit nummer een terughoudendheid en mysterie behoudt die bij de rest van het album ontbreekt.

Hoewel men hier en daar pluspunten kan ontdekken, moet ik helaas concluderen dat dit een enigszins onopmerkelijke plaat is. Post-rock volgens het kleurplaatmodel. De band mag in het vervolg wat meer buiten de lijntjes kleuren. De heren hebben mijns inziens nog geen eigen geluid ontwikkeld.

Luke Peerdeman