Spaced OutAlbum

Jazzrockliefhebbers opgelet! Laat je niet misleiden door de naam van deze Canadese band. Niks geen gezweef over bubbelende toetsentapijten, stuwend drum- en loom baswerk. Nee, vanaf de eerste minuut is het knallen geblazen. Zoveel zelfs, dat de luisteraar een beetje overdonderd raakt en misschien door de bomen het bos niet meer zou kunnen zien. Hiervoor is maar één probaat middel: neem de tijd om alles in je op te nemen. Er openbaart zich dan vanzelf veel moois.

De band rond bassist / componist Antoine Fafard levert met dit album een mooie staalkaart van hun muzikale kunnen af. Gitarist Louis Côté laat een speelstijl horen die enerzijds wel wat weg heeft van Holdsworth, maar daarna ook wel iets van het felle spel van Scott Henderson in zich heeft. Toetsenist Éric St-Jean is iemand die niet echt op de voorgrond treedt. Daar waar hij dat wel doet, laat hij horen dat hij geen voorkeur heeft voor de 1001 clichégeluiden zoals die op menig jazzrockalbum te horen valt. Aan drummer Martin Maheux valt op dit album niet echt te ontkomen. Zijn drukke en heftig groovende speelstijl is imposant. Het nummer The Alarm is daarvan een supervoorbeeld: een flitsende drumsolo, begeleid door drumloops en geluidseffecten. Ik heb het gevoel dat dit met name op een podium helemaal indrukwekkend zal zijn. Op plaat echter gaat het na een paar luisterbeurten al snel vervelen. De absolute ster op dit album is dus Antoine Fafard, die op dit album Stuart Hamm (Joe Satriani, Steve Vai) regelrecht naar de kroon steekt.

Luister maar eens naar The Lost Train, een schoolvoorbeeld van de niet alledaagse jazzrock zoals die ons wordt voorgeschoteld. Daarvoor zijn er teveel onverwachte en soms zelf chaotische uitbarstingen. De bas van Fafard is bijna altijd de basis waarop de nummers zijn gebouwd. Zo ook in Infinite Ammo, waarover een drukke basis van drums en bas (het betere pluk-, trek- en slapwerk) de overige leden soleren. Gelukkig weet Fafard zich af en toe in te houden. In For The Trees Too is mooi te horen hoe hij samen met Mateux iedere keer een onweerstaanbaar swingende groove neerzet. Het is ook mooi om te horen hoe, in de tussengedeelten in dit stuk, elke keer toch weer de weg naar die swing word teruggevonden. Een andere kracht van Spaced Out is het feit dat men zich niet te buiten gaat aan excessief gesoleer en het juist bijna altijd kort en bondig houdt. De enige uitzondering hierop is het afsluitende Jamosphere, wat mij betreft niet tot één van de hoogtepunten mag worden gerekend. Daarvoor ontbreekt het met name in dit stuk aan een solide thematische basis. Ik wil nog niet de term “oeverloos gesoleer” gebruiken, maar ik mis toch iets van een vaste grond onder de voeten. Jammer, want op solistisch vlak gebeurt hier veel moois, met naast Spaced Out’s eigen gitarist ook nog eens ruimte voor twee andere collega’s.

Spaced Out zet zich met dit album duidelijk op de jazzrocklandkaart en is in mijn ogen dan ook met name een aanrader voor diegenen die bijvoorbeeld hun landgenoten Nathan Mahl (ten tijde van hun album “The Clever Use Of Shadows”), het Italiaanse DFA of het Franse Priam nog niet avontuurlijk genoeg vonden. Voor hen zal dit een album zijn waar men zich met groot plezier in kan vastbijten.

Chris Bekhuis