Spheric Universe ExperienceAlbum

Nee hè, toch niet wéér een Dream Theater-kloon, dacht ik bijna sceptisch na de eerste minuten van het openingsnummer Sceptic.Zoals bekend staat het Droom Theater in de progmetal al jaren eenzaam aan de top. Er zijn al zoveel groepen die hier hun graantje – of het liefst nòg meer – van mee willen pikken of willen meeliften op dat succes. Ik ben de laatste jaren dan ook behoorlijk op mijn hoede wanneer zich weer een nieuwe groep in dit genre aandient. Nu is Spheric Universe Experience (SUE) niet helemaal nieuw. In 2005 hebben ze immers al hun debuutalbum “Mental Torments” afgeleverd. De heren van SUE begeven zich muzikaal wel eens over de grens van progmetal om in het land van metal terecht te komen. Weliswaar melodieuze metal, maar toch. De groep is afkomstig uit Frankrijk. Ik weet dat er veel vooroordelen bestaan over Franse groepen in ons genre. Laat al je eventuele vooroordelen onmiddellijk varen, SUE klinkt immers nogal Amerikaans.

Bij het beluisteren van “Anima” (Latijn voor ziel) bekroop mij hetzelfde gevoel dat ik krijg bij Threshold. Is het vlees? Is het vis? Of is het geen van beide? Naast het eerder genoemde Dream Theater hebben we met Threshold gelijk de volgende referentie te pakken. Niet alleen vanwege de songstructuren maar ook vanwege de toepassing van toetsen in de nummers. Neem het nummer Neptune’s Revenge. Een heavy intro inclusief moderne toetsen, gevolgd door een overigens prima nummer dat op een Threshold-album niet zou misstaan. De toetsen van Fred Colombo spelen een belangrijke en soms dominante rol in de muziek van SUE. Naast het ondersteunende toetsenspel, horen we regelmatig spetterende moderne toetsenriedels voorbijkomen. Ook worden jazzy stukken en pianospel niet geschuwd. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Colombo geïnspireerd is geraakt door het spel van Jordan Rudess. Luister maar eens naar de beginstukken van World Of Madness en The End Of Trauma. Laatstgenoemd nummer is erg beïnvloed door Dream Theater. Je vindt er alles wat SUE te bieden heeft. Een goed samenhangend nummer met karakteristiek gebruik van toetsen en fraaie tempowisselingen.

Het gebruik van toetsen maakt de muziek voor de toetsenliefhebber wel aantrekkelijk om naar te luisteren. Helaas wordt het gitaarspel van Vince Benaim daardoor soms naar de achtergrond gedrongen of ingeklemd tussen toetsen en drums. Een treffend voorbeeld daarvan is Heal My Pain. Volgens mij staat Benaim hier te trappelen om er een hevige solo uit te gooien, wordt hij weer dwars gezeten door toetsen en drums. Die drummer, Nicolas Muller, de derde drummer sinds de oprichting, is een liefhebber van de dubbele basdrum. Die dubbele basdrum komt in vrijwel elk nummer terug en is de oorzaak van bovengenoemd grensoverschrijdend verkeer. Nee, ik ben geen fan van dat repeterende gebeuk. Het haalt de vaak zo gewenste subtiliteit uit de nummers. Neemt niet weg dat de wijze waarop hij dat doet goed is, al zal hij Mike Portnoy, zijn idool, nooit kunnen benaderen. Met Questions hebben we de haast traditionele en overbodige ballad te pakken. Op het langste en gevarieerde nummer The Key komen we al het voorgaande nog eens tegen. Dit nummer is ook voorzien van wat Frans gebrabbel, waarvan de relevantie mij volkomen ontgaat. De zang op dit album, van Franck Garcia, is vrij agressief soms tegen het schreeuwerige aan, wat mijn irritatiegrens dicht benadert. Een kwestie van smaak zullen we maar zeggen. De man heeft wel een flink bereik. Het afsluitende instrumentale Black Materia is weer op de leest van het eerder genoemde Dream Theater geschoeid. Een fraai slotakkoord derhalve.

Laat je niet afschrikken door het werkelijk afzichtelijke en deprimerende artwork. Je zou haast denken hier met een doommetalband van doen te hebben. Om het cd-boekje behoorlijk te kunnen lezen is goede verlichting wel een pré. De muziek is dik in orde. Liefhebbers van eerder genoemde groepen, maar ook groepen als Ice Age en Symphony X, zullen zich absoluut geen buil vallen aan “Anima”. Toch laten ze bij mij geen onuitwisbare indruk achter, want erg origineel is het allemaal niet.

Hans Ravensbergen