Spheric Universe ExperienceAlbum

Het Franse Spheric Universe Experience timmert nu al een aantal jaartjes stevig aan de weg. Toen ik hun tweede album “Anima” uit 2007 besprak, had ik al zo mijn twijfels over de muziek van deze zware jongens. Ik kon ze toen nog prima categoriseren in het rijtje Dream Theater, Threshold en Symphony X, qua muziek dan. De muziek op “Anima” vond ik toen, ondanks wat kritische kanttekeningen, ‘dik in orde’ en de liefhebber van een stevig potje progmetal ‘kon zich er absoluut geen buil aan vallen’. Met het derde album “Unreal” wordt het eigenlijk ook écht wat onwerkelijk. De referenties die ik net noemde wisten met hun derde album stuk voor stuk te knallen. Er bleek bij die groepen duidelijk vooruitgang in de ware zin van het woord te bestaan. Helaas kan dit van Spheric Universe Experience niet worden gezegd. Sterker nog, “Unreal” is met afstand het zwakste album van de groep tot nu toe.

Op “Unreal” geeft de groep vrijwel continue vol gas en kiest hiermee de richting van powermetal.  Luister maar eens naar opener White Willow en het aansluitende Down Memory Lane. De zeer spaarzame momenten dat men het wat rustiger aan doet komen in mijn ogen op de verkeerde momenten. Voeg daarbij de nog steeds wat schreeuwerige en schelle zang van Franck Garcia en het dubbele basdrumgeweld van nieuwe drummer Chrisptophe Briand en opnieuw wist men mijn irritatiegrens redelijk dicht te benaderen. Zo af en toe weet Vince Benaim enkele zeer flitsende solo’s uit zijn gitaar te toveren, maar het zijn de snoeiharde en snelle riffs die overheersen.

Op het meer dan 65 minuten klokkende “Anima” was nog ruimte voor wat sterke nummers. Op de krap 50 minuten van deze schijf heb ik die niet echt kunnen bespeuren of het moeten passages zijn uit Lakeside Park, 3rd Type en Lost Ghosts. Neemt niet weg dat we hier te maken hebben met een inconsistent album.

Het meest kon mij nog het nummer O.B.E. bekoren en het zeer korte Near Death Experience is zowaar gevoelig, maar dat had hoofdzakelijk te maken met het ontbreken van zang en het wat meer behoudende tempo.

Helaas dreigt Spheric Universe Experience met dit derde album in de vergetelheid te raken. Ik heb al zo vaak geschreven dat in dit genre de concurrentie erg groot is en alleen originaliteit of virtuositeit een groep boven de grauwe middenmoot kan verheffen. Helaas is dat deze groep met “Unreal” niet gelukt en schaart men zich hiermee in de onafzienbaar lange rij van kansloze progmetalgroepen.

Hans Ravensbergen