SpiresAlbum

Spires is een prog-metal band uit Manchester, Engeland, die door velen vooral wordt vergeleken met Opeth. Stevige death metal met diepe grunts vermengd met sfeervolle wendingen en emotionele progressieve passages en cleane vocals. Sinds hun vorige album is er een aantal line-up wisselingen geweest, zodat alleen zanger, gitarist en producer Paul Sadler en bassist Alex Jolley uit de oorspronkelijk bezetting over zijn gebleven. Drummer Zac O’Neil (ex Criminal/Agonyst) en gitarist Dan White (Ascent) hebben de stokjes respectievelijk snaren overgenomen van Chris Barnard en Richard Corrie. De door Wouter geprezen strijkers – die op hun vorige album “The Wisperer” – toch een belangrijk rol speelden, zijn helaas ook niet aanwezig.

Het album start relatief rustig met Black Ravines. Sferische compositie, prettige gitaarpartijen en gevoelige toetsen. Deze ‘relatieve’ rust is van korte duur, want na circa 1 minuut wordt het tempo opgevoerd, begint Paul Sadler te grunten en horen we het krachtige metal drumwerk van Zac O’neil. De scherpe wisselingen tussen rustigere sferische momenten en knoertharde metal blijft het gehele nummer aanwezig. De daarop volgende nummers – The Court Of Clashing Skies en The Seer – trekken meteen keihard van leer. Rustmomenten in beide ruim tien minuten durende nummers zijn nauwelijks te bekennen. Djent metal in de stijl van Meshuggah, TesseracT en Textures.

Het titelnummer A Parting Gift is vervolgens een metal ballad. Akoestische gitaar en prachtige cleane vocals openen dit nummer. Halverwege een prachtige (elektrische) gitaarsolo. Geen grunts, distorted gitaar of deathmetal klanken in dit nummer, maar gewoon een rustige, sferische ballad met hier en daar een uitbarsting. De eerste klanken van Seed Of Dionysus doen je heftig ontwaken uit de opgebouwde roes. Tempowisselingen, cleane zang afgewisseld met zware grunts, rustige momenten en zwaar aangezette passages is het handelsmerk van Spires en met name in Seed Of Dionysus laat de band dit horen.

Spires is niet vies van lange epic nummers. Vier van de zes nummers op dit album klokken dan ook boven de tien minuten. Met ruim 17 minuten is de afsluiter Etchings In The Emptiness het langste nummer. Qua structuur en opbouw moet ik bij dit nummer nog het meeste denken aan de stijl van Dream Theater. Complexe structuren met goed opgebouwde tempowisselingen, rustige en heftige stukken die elkaar snel opvolgen en daarbij voldoende ruimte om goed uitgevoerde solo’s ten gehore te brengen. Het is allemaal wel in een hoger, zwaarder tempo en in een deathmetal uitvoering. Zeg maar ‘Dream Theater met een gruntende LaBrie’ ;-)

Spires heeft met “The Parting Gift” een duidelijke keuze gemaakt voor de stevigere metalhoek. De grunts die bij menig prog-metal band zijn afgezworen zijn steviger ingezet, alhoewel er nog steeds een goede afwisseling is met cleane zang. De van oorsprong Opeth-adept is verder weg komen te staan van hun voorbeeld en een keuze is gemaakt voor de tech death metal aanpak.

Mario van Os