Spirits Burning And ClearlightAlbum

Na de dood van voorman Daevid Allen kwam Gong in 2016 sterk terug met “Rejoice! I’m Dead”. De leden blijken daarnaast ook niet stilgezeten te hebben, want vier van de vijf huidige leden (alleen Cheb Nettles niet) doen ook mee op het hier ter bespreking liggende album, evenals roemruchte namen uit het Gong-verleden als Didier Malherbe, Steve Hillage en Theo Travis.

Daevid Allen – aan wie het album is opgedragen – blijkt voor zijn dood nog het gitaarwerk en een zangpartij voor het titelnummer en het sluitstuk te hebben aangeleverd. Voeg daarbij nog een aantal muzikanten uit de eveneens knap omvangrijke Hawkwind-stamboom, de oorspronkelijke zangeres van Fairport Convention (Judy Dyble, die hier overigens helaas uitsluitend autoharp speelt) en nog een hoop anderen, en je begrijpt dat er nogal wat kwaliteit meespeelt op deze cd. “The Roadmap In Your Head” mag dan ook met recht een bijzonder album genoemd worden. Het is de tweede samenwerking tussen Don Falcone en Cyrille Verdaux, opererend onder hun artiestennamen Spirits Burning en Clearlight, na “Healthy Music In Large Doses” uit 2013.

Falcone is al sinds midden jaren ’80 in de weer met Spirits Burning, al stamt de eerste plaat pas uit 1999. Elf albums verschenen er inmiddels, waarvan drie samen met Bridget Wishart (voormalig Hawkwind), die ook op dit album meedoet. Een vaste bandbezetting is er niet, Falcone zoekt per album de samenwerking met verschillende artiesten. Clearlight, het muzikale vehikel waar de Fransman Cyrille Verdaux midden jaren ’70 furore mee maakte, is op dezelfde leest geschoeid. Allen, Hillage en Malherbe waren overigens al in 1975 present op zijn meesterwerk “Clearlight Sympony”.

“The Roadmap In Your Head” is zo op het eerste gezicht een hele zit: veertien nummers, vijfenzeventig minuten. Of het die tijdsinvestering ook waard is, daarover zullen de meningen waarschijnlijk verschillen. Het album bevat hoofdzakelijk instrumentale space rock, met daarbinnen een flinke dominantie voor de synth-partijen. Dat moet je maar net liggen, maar in dát geval zal de cd eerder te kort dan te lang duren omdat je in een heerlijke flow belandt. Ondanks dat het veertien afzonderlijke tracks zijn, voelt het als één geheel: een hele prestatie omdat er per nummer dus maar twee constanten zijn, Falcone en Verdaux.

De door Allen en Falcone geschreven opener is meteen een van de betere nummers op de plaat, een nummer geheel in de Arabisch-klinkende stijl van Gong. Het door Doug Erickson en Falcone geschreven Sun Sculptor & The Electrobilities contrasteert hier flink mee, elektronischer dan dit krijg je het niet. Op het veel te korte The Old College Sky Is Where We Left It mag Steve Hillage dan eindelijk zijn ding doen, maar mede dankzij het nogal lelijke einde laat dit nummer me met een nogal onvoldaan gevoel achter.
Gelukkig volgt met Fuel For The Gods het absolute prijsnummer van het album. Hillage’s verre opvolger, Fabio Golfetti, krijgt heel wat meer ruimte om te schijnen, met een fraaie gitaarpartij tegen de achtergrond van de pianoklanken van Verdaux en de synths van Falcone. Wel moet Golfetti het podium afwisselen met dwarsfluitist Paul Booth (bekend van de band van Steve Winwood). De djembé van Jack Gold-Molina voegt sfeer toe op een album waarbij de ritmesecties verder weinig dominant aanwezig zijn.
Met Roadmaps (The Other Way), net als de opener een sterk door Daevid Allen beheerst nummer, is de cirkel rond. Allen tekent hier niet alleen voor de muziek en de gitaarpartij, maar ook voor de tekst en de vocalen. Hoewel het nog moet blijken hoeveel materiaal er nog in de archieven ligt, voelt dit als een passend slotakkoord.

“The Roadmap In Your Head” zal vooral de liefhebbers van spacerock en van elektronische muziek aan spreken. Het zijn geen genres die ik zelf heel actief volg, dus of het album tot de moderne klassiekers in deze genres zal gaan behoren durf ik niet te zeggen. Als liefhebber van Clearlight en Gong was het luisteren voor mij in elk geval een absolute must en ik ben niet teleurgesteld, bepaald niet zelfs. Op de valreep is dit nog een van de betere progalbums van een toch al sterk jaar geworden.

Het album heeft weliswaar aspecten waar ik mijn vraagtekens bij zet. Zo valt me op dat ondanks het enorme aantal gastmuzikanten er toch tamelijk veel instrumenten gesampled worden. Zo bevat La Rue Inconnue een forse klarinetpartij, maar deze wordt ‘bespeeld’ met de synthesizer van Verdaux. Hier was waarschijnlijk nog wel winst te boeken door met echte muzikanten te werken. Ook het reeds eerder gememoreerde veelvuldige ontbreken van (echte) drumpartijen zorgt ervoor dat veel nummers toch een body missen. Het zijn de keuzes van de muzikanten en die dienen uiteraard gerespecteerd te worden, en toch ben ik er benieuwd naar hoe een hechte band het ervan af zou brengen met dit materiaal. Wellicht een idee voor een volgende samenwerking, want dit smaakt hoe dan ook naar meer!

Wouter Brunner