Spiritual BeggarsAlbum

Net als je er niet meer op rekent: een nieuw teken van leven van het hobby-bandje van Arch Enemey en Carcass gitarist Michael Arnott. In de vijf jaar sinds de laatste studioplaat heeft de band een nieuwe zanger gevonden in de Griek Papathanasio (schotel met souvlaki, gyros, bifteki en dolmadakia), maar eigenlijk is er verder weinig verklaring voor die lange afwezigheid: “Return To Zero” klinkt niet wezenlijk anders dan eerdere platen.

Spiritual Beggars specialiseren zich in klassieke rock van het type Deep Purple, Uriah Heep en Black Sabbath: loodzware gitaarriffs, gegilde vocalen en ronkende orgels. Binnen dat genre zijn Arnott en zijn team bijna onverslaanbaar, vooral sinds Ronnie James Dio het tijdelijke voor het abrupte verruilde. De geestelijke bedelaars leggen de nadruk op de meer bluesy kant van de zaak, waardoor er voor prog-puristen misschien weinig te genieten valt, maar voor de ouwe rockers des te meer.

Muzikaal vakmanschap staat niet ter discussie, Arnott is een zeer getalenteerde gitarist die zijn talent breed inzet en ook de anderen zijn meesters, inclusief relatieve nieuwkomer Papadopolos. Deze krachtpatser zingt ook in de Griekse metalband Firewind, maar hij komt hier beter tot zijn recht. Af en toe denk ik zowel voornoemde Dio als ook Purple-icoon David Coverdale in zijn stem terug te horen.

Wat mij betreft gaat deze plaat op twee onderdelen mank. De mix die ik mocht beluisteren en waarvan ik veronderstel dat-ie zo ook op cd terecht zal komen, is wat mat. Dat komt omdat de echt topzware gitaar erg vooraan in de mix hangt en daarmee de zang en de toetsen naar achteren drukt. In passages waar het Big Muff distortion pedaal nog uitstaat klinkt de muziek schitterend en breed, zodra de scheur opengaat komt er een wat muff(e) waas over het muzikale landschap.

Daarnaast blijft Arnott thematisch en compositorisch wel erg dicht bij zijn grote voorbeelden, waardoor de meeste liedjes me ergens (en soms zelfs bijna letterlijk) bekend voorkomen. Als Fleetwood Mac ooit een proces aanspant vanwege het lenen van de bekende riff van Oh Well in A New Day Rising, dan hebben ze een punt. Been there, done that. Dat is jammer, want met een stuk als Spirit Of The Wind bewijst Arnott wel degelijk een veelkleuriger palet te hebben.

Wie zijn rock graag gruizig en ouderwets heeft, leest in het bovenstaande geen enkel bezwaar en misschien is dat maar het beste. Kwalitatief hoogwaardig, bij vlagen meeslepend en lekker stevig, met een mooi synthesizerintro, lekker veel gitaarsolo’s en meebrulbare refreinen; het had niet veel gescheeld of ik had mijn spijkerjackie weer van zolder gehaald! Alleen al uit nostalgisch oogpunt is “Return To Zero” daarom een waardevolle toevoeging aan de platenkast van iedere liefhebber van klassieke rock. Niet vernieuwend, laat staan origineel, maar wel lekker vertrouwd.

Erik Groeneweg