Spock's BeardConcert

Verslag: Markwin Meeuws
Foto’s: Eric de Bruijn

In een lang niet uitverkochte, maar toch gezellig drukke Boerderij trakteerde de Amerikaanse band Spock’s Beard afgelopen dinsdag het publiek op een bij vlagen geniaal concert. Waar de band in het verleden de weg nogal eens kon kwijtraken in grappen en grollen en zogenaamd leuk-doen met het publiek, was de band dit keer gedreven om ons vooral puike songs te laten horen, in een vlammende uitvoering.

The Sixxis

Voor deze toernee is meegenomen de eveneens Amerikaanse band The Sixxis, onder leiding van Vladdy Iskhakov. Deze band – onlangs getekend op Rob Palmen’s label Glassville Records – bracht ons een aangename mix van gladde hardrock en psychedelische momenten, waarbij zowel invloeden van Soundgarden, Pearl Jam als ook Led Zeppelin en Rush zijn te bespeuren. Het blijkt een voortreffelijke band te zijn met maar liefst drie uitstekende gitaristen die om beurten mooie solo’s ten gehoren brengen. Bovendien was de samenzang ook goed. Helaas was het geluid niet om over naaar huis te schrijven, zodat de band niet heel goed uit de verf kwam. Desalniettemin was het publiek zichtbaar gecharmeerd door deze sympathieke band en er zullen wellicht wat van de gloednieuwe cd verkocht zijn.

Spock’s Beard

Zoals in de inleiding reeds aangegeven, was Spock’s Beard daarna in bloedvorm. Gelijk al bij de opening Day For Night was het duidelijk. Hoewel Ted Leonard aangaf dat er wellicht wat technische issues zouden zijn bij dit eerste concert van de toer (‘you’re our virgin audience’), merkten we daar als publiek geen bal van.

Het was als bezoeker interessant om te constateren dat deze hernieuwde formatie – met Enchant-zanger Ted Leonard en voormalige live-drummer Jimmy Keegan nu rotsvast in hun gelederen – de periode met Nick D’Virgilio als zanger geheel overslaat, met uitzondering van Skeletons At The Feast, maar dat is een instrumentaal nummer. Toch is dat begrijpelijk. Om te beginnen wil het publiek natuurlijk de ‘oude nummers’ horen, maar het is vooral toch het fabuleuze, rete-soepele stemgeluid van Ted Leonard. Zijn stem is serieus tien keer beter dan Neal Morse, om maar te zwijgen over het niveauverschil met D’Virgilio. Geen wonder dat de band diep duikt in zijn archief om daar allerlei lang niet gespeelde nummers uit op te graven, waaronder relatief vrij veel van het onderschatte “Day For Night”. Ongetwijfeld zal Leonard daar zelf een bijdrage aan geleverd hebben. Met name de gloedvolle uitvoering van Harm’s Way leek wel speciaal voor zijn stem te zijn geschreven.

Het behoeft geen betoog dat de instrumentale verrichtingen van het vijftal ook fenomenaal waren. Alan Morse en Ryo Okumoto kregen alle ruimte om hun bekende rare fratsen te vertonen, maar het was ook goed om te zien dat ook Ted Leonard een voortreffelijke gitarist bleek te zijn, zodat we meerdere keren werden getrakteerd op flitsende gitaarduo’s tussen Leonard en Morse. Morse ondertussen vindt dit allemaal prima, zijn ongrijpbare stijl is sowieso niet te vergelijken met welke gitarist dan ook, en mijn waardering voor zijn capriolen groeit met het ouder worden van de man. Het viel me trouwens op dat hij steeds meer op Steve Howe gaat lijken. Toetsenist Okumoto, als een Keith Emerson breeduit tussen zijn toetsenpallet, blijft natuurlijk een geweldige showman, aangedreven door zijn humoristische computer (‘Go Ryo!’ ‘My ass is wet’ en dat soort termen zag men voorbij komen) bleek hij een tovenaar achter zijn instrumentarium. Aan het einde klom hij zelfs nog op zijn apparaten. Wie zegt dat een toetsenist niet sexy en stoer kan zijn, kent Spock’s Beard’s toetsenist niet.

De setlist was eigenlijk best verrassend. Gelukkig werd het uitgekauwde The Light niet gespeeld, maar als toegift vervangen door The Healing Colours Of Sound, de wat vergeten epic van “Day For Night”. In The Mouth Of Madness klonk ook gedreven en strak en het viel ook op dat dit nieuwe materiaal erg goed paste bij de keuze van het repertoire. Het negeren van de D’Virgilio-platen zij hen vergeven, hoewel ik toch ook wel graag  wat materiaal van “X” had gehoord, of misschien een rustpunt als Ghost Of Autumn (tenslotte een Dave Meros-compositie) van “Feel Euphoria”. Maar gezien de verrichtingen die de band bracht, voel ik me een kniesoor als ik dat opschrijf.

En wat wil je met een setlist waarin een groot gedeelte was gereserveerd voor een stukje van de dubbelaar “Snow”. Een gedeelte van de intro werd gespeeld, waarna men vlot overschakelde naar The Devil’s Got My Throat, dat gloedvol door Leonard werd vertolkt, en alle ruimte weer gaf aan Okumoto en Morse om hun gram te halen. Daarna kwam de grote verrassing van het concert: Jimmy Keegan kwam van achter zijn drumkit vandaan en zong het op “Snow” door D’Virgilio gezongen Carie. Het gaat te ver dit speciale moment het hoogtepunt van het concert te noemen, want dat zou het overige volkomen onterecht degraderen, maar niemand in het publiek bleef zonder kippenvel. Sowieso, “Snow”! Veel te weinig aandacht krijgt die dubbelaar. Er staat zoveel moois op dat zowel Morse als Spock’s Beard zelden tot nooit speelden.

Met de band is alles weer mogelijk. Gezien het feit dat Leonard vertelde dat ze geen dubbele nummers zullen spelen met het vorige concert in Nederland, geeft dat vertrouwen voor eventuele volgende concerten. Kom maar op! Ik zal er zeker weer zijn. Met Leonard en Keegan in hun gelederen kan de band nog jaren en jaren vooruit.