Spocks Beard & Enochian TheoryConcert

Enochian Theory

Ik heb mezelf voorgenomen om niet bij elk verslag te zeuren over het harde geluid, maar ik wil toch even kwijt dat ik heel blij was dat je aan de bar van de Boerderij oordopjes kunt kopen. Omdat ik voornamelijk bekkengeluid en vreselijk harde lage tonen van de basgitaren en de distortion van de gitaar hoorde, was er geen enkele plek voor subtiliteit of nuance die in de composities van Enochian Theory wel degelijk aanwezig zijn. Jammer. Je zou denken dat een geluidsman zich eens achter en in zijn oren krabt als de speakers keihard kraken.

Voor het publiek maakte het allemaal niet uit. Ook al sloeg de drummer totaal zinloos op de high toms (sommige microfoons stonden bijna uit), konden velen genieten van de muziek. Het was een klein beetje behelpen met verschillende samples om met z’n drieën vier en soms vijf partijen te spelen. Ach, niet iedereen kan Rush zijn.

Spock’s Beard

Spock’s Beard is (terecht) trots op hun laatste album “X”. Het hele album werd in zijn geheel gespeeld, met uitzondering van Their Names Escape Me dat alleen op de speciale editie van het album staat. Overigens hoorden we dat nummer wel net voordat de band opkwam.

Integrale uitvoeringen hebben zo z’n charmes, maar er zijn ook wat nadelen. Het mooie eraan vind ik dat je getuige bent van een – min of meer – historisch hoogtepunt van een band, maar op de avond zelf wil je wellicht wat meer afwisseling. Begrijp me niet verkeerd, “X” is wat mij betreft het mooiste SB-album van de laatste tien jaar, maar na het horen van een uur aan materiaal dat nog even moet rijpen, was de honger naar oud vertrouwd materiaal wel erg aanwezig. Daarover later meer.

Afgezien van alle nuances en overdenkingen kan ik niet anders concluderen dan dat Spock’s Beard een ongelooflijk goede liveband is. Voor Ryo Okumoto is het tegenwoordig (lees: de afgelopen tien jaar) erg lastig om al die toetsenpartijen door elkaar, met elkaar en onder elkaar te spelen, maar het lukt hem. Natuurlijk wordt hij wat gesteund door d’Virgilio en Meros die ook af en toe op een toets drukken, maar als zij andere instrumentele verplichtingen moet nakomen, speelt Ryo alsof hij nog een paar extra handen heeft. Over d’Virgilio en Meros kan ik overigens (zoals altijd) alleen maar enthousiast zijn. Jimmy Keegan is een voortreffelijke gastmuzikant en ook Alan Morse was voor zijn doen in prima vorm. Dat een mix van genres alleen interessant is als al deze stijlen goed beheerst worden, bewijst Spock’s Beard keer op keer. Niemand kan rocken en grooven zo goed combineren als Spock’s Beard. Zo!

Als toegiften altijd het beste van een band laten zien, is het misschien op een bepaalde manier een beetje pijnlijk als al die nummers uit de Neal Morse-periode komen. Zoals u ziet druk ik me wat voorzichtig uit omdat ik niet de indruk wil wekken dat ik vind dat de band een artistieke terugslag heeft gemaakt. Ik vind “X” beter dan een hoop albums uit de Neal Morse-periode, maar voor de balans was het misschien beter geweest als die afwisseling er vanaf het begin van de set was. Ik kan me goed voorstellen dat anderen het juist erg konden waarderen dat de avond begon met een integrale uitvoering… Misschien moet ik niet zo zeuren.

Ik kan me vergissen, maar volgens mij zijn nummers als The Doorway en Thoughts (niet part II) al een jaar of tien niet gespeeld. Door deze keuze was ik aangenaam verrast. Voor de allerlaatste toegift, kwam de drummer van de band van Neal Morse (Collin Leijenaar) op het podium om met June mee te spelen. Deze drie nummers, Jaws Of Heaven, Kamikaze en The Emperor’s Clothes waren voor mij hoogtepunten, maar het mooiste van de avond was misschien wel het plezier dat de bandleden uitstraalden. Zoals met elk optreden van Spock’s Beard werd er veel gelachen tussen allerlei ingewikkelde nummers door die met het grootste gemak werden gespeeld. ‘The Mighty Beard’ heeft me nog nooit teleurgesteld, dus het was geen verrassing dat dit nu weer het geval was.

Verslag: Manuel Huijboom