Spock's BeardAlbum

‘Gluttons’ zijn gulzigaards. De titel van deze livedubbelaar lijkt te suggereren dat de heren van Spock’s Beard op zoek zijn naar billenkoek. Het spijt me ze moeten teleurstellen; hoewel er veel op deze cd is aan te merken, is het zeker geen product dat een afstraffing verdient. “Gluttons For Punishment” laat een hardwerkende band horen die zijn uiterste best doet de inmiddels bekende handicaps te compenseren. En dat doen de heren heel verdienstelijk.

De belangrijkste handicap is wat mij betreft de grauwsluier die over de muziek hangt. Natuurlijk is het oneerlijk deze band te blíjven vergelijken met de bezetting onder leiding van Neal Morse, maar ik herinner me uit die tijd een aanmerkelijk rommeligere, maar ook veel levendiger band. Spock’s Beard anno 2005 speelt veel meer op safe en klinkt daardoor aanmerkelijk beheerster, maar de glans is er een beetje af. Luister maar naar deze uitvoering van The Light: perfect gespeeld, maar niet echt interessant.

Daar komt de tweede handicap bij: Nick D’Virgillio is geen briljante zanger. Hij heeft een beperkt bereik, waardoor hij in het hoog geknepen en schel klinkt en, maar dat is natuurlijk persoonlijk, ik vind zijn stem niet mooi, karakterloos.

Een groot deel van de nummers komt natuurlijk van “Octane”, de laatste studioplaat. Dat is goed nieuws, want ik vind dat nog steeds een charmante plaat waarmee de band een goede nieuwe richting in slaat. Van “Feel Euphoria”, een plaat waarmee ik veel meer moeite had, komen maar twee stukken langs. Daarnaast staan er drie oudere stukken op en een lange solo van Ryo.

Die laatste verdient wat mij betreft de grootste veer in zijn achterste; hij vangt het vertrek van die andere toetsenist heel goed op en dat kan toch niet makkelijk zijn geweest. Je hoort hem wel af en toe de verkeerde toets toucheren, maar hij heeft zijn handen dan ook zo vol dat het hem graag vergeven is. Zijn solo is dit keer niet de verplichte plaspauze die het vroeger altijd was, maar een mooi rustpunt, een fraai stukje pianomuziek. Het duurt wel iets te lang, want de nummers ervoor en erna zijn ook al traag, waardoor de vaart er behoorlijk uitgaat.

In NWC, een dankbaar stuk voor een liveconcert, komen een wat bekendere solo op de draagbare synthesizer en de onvermijdelijke drumsolo voorbij. Het begeleidend schrijven durft de vergelijking met de drumduels tussen Phil Collins en Chester Thompson aan, maar daarvoor missen D’Virgillio en vooral Keagon toch de zeggingskracht.

Belangrijkste lakmoesproef blijft toch: hoe redt de band zich uit de stukken uit de Neal-periode? Ze spelen er drie: Harm’s Way, The Light en At The End Of The Day. Die laatste krijgt een wat snellere uitvoering die in de coupletten wat gehaast klinkt, maar in de instrumentele passage voor wat meer pit zorgt. Daarbij krijgt Dave Meros de ruimte voor een aardige bassolo. Al met al moet ik concluderen dat de band deze stukken heel netjes vertolkt, zoals gezegd zelfs netter dan ik me van eerdere concerten kan herinneren, maar de ziel is er een beetje uit. Een goeie coverband zou het ook zo kunnen, bij wijze van spreken. Daarnaast kun je je afvragen wie er nog zit te wachten op weer een versie van The Light.

Waar de Beard (en vooral zanger Nick) schittert is natuurlijk in de nummers van “Octane”. De hele A Flash Before My Eyes medley komt voorbij, voor mij eigenlijk het hoogtepunt van de plaat.

Daarmee is nog eens onderstreept wat ik in mijn bespreking van “Octane” al suggereerde: laat Spock’s Beard zich vooral concentreren op deze nieuwe richting, vergeet dat oude repertoire, dan komt het met de band dik in orde. Ik hoor ze liever in een lagere versnelling goed werk leveren dan krampachtig proberen het oude racemonster op de weg te houden.

“Gluttons For Punishment” is al met al geen klassiek livealbum geworden dat zich kan meten met “Two For The Show”, “Seconds Out” of “A Live Record”, maar het is beslist geen slechte plaat en voor nieuwkomers zelfs een aangename introductie.

Erik Groeneweg