Spock's Beard

Octane

Info
Uitgekomen in: 2005
Land van herkomst: Verenigde Staten
Label: Inside Out
Website: http://www.spocksbeard.com/
MySpace: http://www.myspace.com/spocksbeard
Tracklist
The Ballet Of The Impact (5:34)
I Wouldn't Let It Go (4:53)
Surfing Down The Avalanche (3:43)
She Is Everything (6:46)
Climbing Up That Hill (3:32)
Letting Go (1:52)
Of The Beauty Of It All (4:53)
NWC (4:16)
There Was A Time (4:58)
The Planet's Hum (4:42)
Watching The Tide (5:07)
As Long As We Ride (5:35)
Nick D'Virgilio: zang, drums, percussie
Dave Meros: basgitaar, baspedalen, hoorn, zang
Alan Morse: gitaar, Theremin, zaag, cello, zang
Ryo Okumoto: toetsen, zang
Spock's Beard (2006)
Gluttons For Punishment - Live in '05 (2005)
Octane (2005)
Feel Euphoria (2003)
Don't Try This At Home (Live In Holland ) & The Making of "V" (2002)
Snow (2002)
There And Here [Live] (2001)
V (2000)
Don't Try This At Home (2000)
Live At The Whisky And NEARfest (1999)
Day For Night (1999)
From The Vault (1998)
The Beard Is Out There [Live] (1998)
The Kindness Of Strangers (1997)
The Official Live Bootleg (1996)
Beware Of Darkness (1996)
The Light (1995)

Met de naam van de plaat en de hoes wil Spock’s Beard benadrukken dat “Octane” de achtste plaat van de Amerikaanse band is. Ik vind dat een vergissing, de mannen hadden moeten bluffen dat dit hun eerste of desnoods hun tweede plaat is. Dat was om een aantal redenen beter geweest. In de eerste plaats weten we allemaal wat er met Spock’s Beard gebeurd is en wat daar de muzikale gevolgen van zijn geweest. Wie verwacht er, na het redelijk beroerde vorige album “Feel Euphoria”, dat SB nog in staat is een plaat te maken die de vergelijking met “V” of “The Kindness Of Strangers” aankan? In de tweede plaats slaat Spock’s Beard met “Octane” muzikaal gezien een nieuwe weg in. Ik stel dan ook voor dat we het voortaan hebben over SB2, een volslagen andere band dan SB1.

“Octane” is een plaat van een Amerikaanse band die zich heeft laten beïnvloeden door Amerikaanse muziek. Dat is geen onbelangrijke constatering, SB1 werd immers geleid door een globetrotter met een voorliefde voor Europese, vooral Britse, muziek. Die invloeden zijn in SB2 nagenoeg verdwenen om plaats te maken voor super Amerikaanse voorbeelden als Aerosmith en Bon Jovi. “Octane” is daardoor veel meer een rockplaat dan een progplaat.

Dat blijkt al meteen uit de cyclus die de plaat opent, de eerste zeven nummers die samen A Flash Before My Eyes heten. Daarin kijkt iemand, waarschijnlijk vlak na een auto-ongeluk, in een flits terug op zijn leven. De opening, met golven Mellotron- en Thereminklanken, klinkt nog wel reuze symfo, maar het thema dat er op volgt is aanmerkelijk simpeler met z’n vierkwartsmaatje. Het liedje dat er op volgt, I Wouldn’t Let It Go, had echt van Bon Jovi kunnen zijn. Mooie meerstemmige zang en zo, maar in de basis een eenvoudig liedje. Dat geldt voor bijna alle stukken van “Octane”, van de Led Zeppelin-riffs in Surfing Down The Avalanche tot het lekker domme slotnummer As Long As We Ride.

De enige uitzonderingen zijn het instrumentale NWC, een stuwend niemendalletje met een prettig gek thema en The Planet’s Hum, dat ondanks het Gentle Giant intro toch vooral aan Styx doet denken. Voor het overige lijken deze stukken evenveel op SB1 als op Oasis, niet dus.

Is dat erg? Met “Feel Euphoria” in het achterhoofd is dat helemaal niet erg. Ik hoor liever geen Spock’s Beard dan die hysterische persiflage op het vorige album. “Octane” is een aangenaam, sympathiek album van een groep zeer bekwame muzikanten die zich bewust lijken te zijn geworden van hun capaciteiten en beperkingen. Er staan erg goede stukken op de plaat, met het fraaie liedje There Was A Time als schitterend hoogtepunt, er staan ook een paar matige dingen op zoals Surfing Down The Avalanche, vooral omdat Nick’s stem zich niet erg leent voor macho rock, het wordt snel gegil en lawaai. Maar er staan geen slechte nummers op “Octane”.

Nou ja, het hangt helemaal van je invalshoek af. Hoop je op de nieuwe “Snow”, dan hoor je een andere plaat dan wie ‘m beschouwt als de tweede (of liever nog eerste) langspeler van een bandje dat net twee jaar bezig is. In het eerste geval ben je waarschijnlijk diep teleurgesteld en moet je maar bij Neal Morse gaan uithuilen, in het tweede geval heb je aan “Octane” een erg fijne rockplaat. Geen hoogvlieger, maar ook geen draak. Gewoon een dikke voldoende.

Erik Groeneweg

2CD uitgave:
Koop bij bol.com

Send this to a friend