Niet alleen fans van Spock’s Beard, ook veel andere liefhebbers van progressieve rock hebben maar liefst veertien jaar moeten wachten voordat één der mijlpalen in het genre live is uitgevoerd. Met “Snow” brachten de Amerikanen in 2002 een inmiddels klassiek conceptalbum uit dat zich kwalitatief niet alleen kan meten met “The Lamb Lies Down On Broadway”, “Tommy” of “The Wall”, maar ook met recenter werk als “Operation: Mindcrime”, “Brave” en “Subterranea”. Tegelijkertijd was “Snow” het moment waarop Neal Morse de band vaarwel zei.
Had “Snow” destijds niet uitgevoerd kunnen worden? Nee, geen sprake van. De vertrokken Morse zou met “Testimony” de logische opvolger afleveren, terwijl Spock’s Beard onder leiding van D’Virgilio eenzelfde weg insloeg zoals Genesis na het vertrek van Gabriel met “A Trick Of the Tail” insloeg. Niet al teveel willen afwijken van de muzikale formule, maar ook niet verbloemen dat er wel degelijk binnen de band is veranderd.
Tijdens Morsefest 2016, gehouden in de New Life Fellowship kerk in Tennessee, was het moment eindelijk daar, inclusief de recentelijk teruggekeerde Nick D’Virgilio. Een paar weken later herhaalde het spektakel zich in Europa tijdens Night Of The Prog, op die hemelse heuvel langs de Rijn in Loreley. Daar bleef het bij, maar ondertussen hadden de camera’s, evenals vaste geluidstechnicus Rich Mouser hun werk goed gedaan. Eindelijk heeft Spock’s Beard het ‘m geflikt.
“Snow Live” bevat niet slechts een zeer levendig gefilmde registratie van de Amerikaanse uitvoering, maar tevens een zeer openhartige ‘making of’ op de tweede dvd. Wie deksels benieuwd is naar de reden van de reünie met Neal Morse en hoe één en ander is verlopen, wordt aangeraden eerst dat uurtje docu te bekijken. Een handige inleiding, omdat Morse – tussen de regels door – ook in grote lijnen het hele verhaal van en rondom “Snow” nog even haarfijn toelicht. Zo stipt hij het moment in het verhaal aan waarop hij, naar eigen zeggen, niet meer terug kon en besloot zich te bekeren. Dat moment, I’m Dying, geldt wellicht als het ultieme kippenvelmoment van het gehele stuk. De beladen pianomelodie van dat liedje – het leidmotief van “Snow” – komt overigens al tijdens het eerste deel regelmatig langs, zoals tussen Welcome To N.Y.C. en Love Beyond Words. Dat zeer persoonlijke ‘point of no return’ levert een oprechte traan op.
Wellicht een tikkeltje sentimenteel, maar wie na de docu het gehele concert bekijkt, kan niet anders concluderen dat “Snow” op het podium ten volle overtuigt. Alsof er na bijna vijftien jaar niets is veranderd. Ja, misschien die extra paar handen van Ted Leonard en Jimmy Keegan. Die bieden zowel Morse als D’Virgillio de gelegenheid om zich meer op de zangpartijen te richten. Het komt de concentratie alleen maar ten goede en zet de uitvoering zoveel kracht bij, terwijl bij iedereen de tevredenheid van het gezicht af te lezen is.
Over ijkpunten gesproken: “Snow” is er zo eentje. De impact is er jaren later niet minder om; immers, veel mensen putten nog steeds veel kracht uit dit verhaal over diepe dalen, de contemplatie en uiteindelijk het besluit, de bekering, het ‘born again’ zijn. In de woorden van Neal Morse: ‘made again’. Dat gaat ook volledig op voor “Snow Live”. Werkelijk niets doet afbreuk aan het origineel; dankzij de treffende energie op het podium wordt het studiowerk zelfs op punten overtroffen. Het resultaat is het vijftien jaar wachten meer dan waard en is verbluffend goed. De set sluit af met de toegift Falling For Forever, het reüniestuk dat naadloos aansluit op “Snow”. ‘Looking through the childs eyes. Make believe, then conceive. That love will live again. And it’s still here, Falling for Forever’. De cirkel is rond. Maar, zit er nog een reprise in, heren?