Spock's BeardAlbum

“X” is het tiende album van Spock’s Beard en daarmee het vierde album van de Spock’s Beard-versie zonder Neal Morse.  De band verloor zijn voornaamste muziekschrijver en werd gedwongen om een artistieke herstart te maken. Vooral bij “Feel Euphoria” en “Octane” is haast een muzikale zoektocht te horen, naar het juiste, of naar het nieuwe geluid. Spock’s Beard werd wat rauwer, wat compacter en bovenal wat venijniger. De ontwikkelingen hebben bij het publiek voor gemengde gevoelens gezorgd. Het is heel begrijpelijk dat de eenvoudigere poprocknummers niet altijd in de smaak vielen bij de progliefhebbers, maar telkens vond ik op z’n minst de helft van elk album erg de moeite waard en kan ik nu – na het een paar jaar verteerd te hebben – ook die andere helft waarderen, maar op hier en daar een suite van een paar nummers na kon ‘The Mighty Beard’ me niet meer zo betoveren als voorheen. In 2006 maakte het zelfgetitelde album al meer indruk, maar al deze albums kunnen wat mij betreft niet tippen aan “X”.

“Octane” zie ik als een geslaagde poging om de oude en de nieuwe Beard op één schijf te krijgen. De nummers van dat album kunnen redelijk makkelijk ingedeeld worden in het nieuwe geluid en het oude geluid van de band. Bij “X” is iets soortgelijks aan de hand. Ook op dit album zijn invloeden van verschillende tijdperken van de band te horen, maar nu in de vorm van coherente nummers en zelfs in twee epics die boven het kwartier klokken. Dat er zo vaak over het oude werk werd gezegd dat de muziek soms wat op Yes en soms wat op Genesis lijkt, gaat nu weer op, met als toevoeging dat het op hun eigen “V” en “The Kindness Of Strangers” lijkt. De bandleden lijken de terug te zijn gegaan naar de muzikale beginselen van hun eerste albums, met het rauwere randje dat we vanaf “Feel Euphoria” kennen, zonder te licht verteerbare composities te maken. Dat Neal Morse heeft meegeschreven aan The Emperor’s Clothes heeft niet zo veel met die ontwikkelingen te maken. Ook andere nummers als The Man Behind The Curtain, The Edge Of The In-Between, From The Darkness en Jaws Of Heaven zijn bijzonder sterk opgebouwd. Naast de grote vooruitgang wat betreft de composties, moet ik Nick d’Virgilio even apart noemen. Dat hij een verschrikkelijk goede drummer is, is oud nieuws en dat hij kon zingen, wisten we ook, maar zijn vocale prestaties zijn wederom verbeterd. In het eerder genoemde The Emperor’s Clothes zingt d’Virgilio met een swing die we niet veel in het genre horen. Het nummer getuigt van hetzelfde soort paradox van serieuze meligheid die we kennen van bijvoorbeeld Gibberish of Thoughts (part two). Of van Kevin Gilbert natuurlijk…

Op de reguliere editie ontbreekt het nummer Their Names Escape Me. In dit nummer worden de namen genoemd van de mensen die de deluxe editie hebben aangeschaft (met T-shirt, zaklap, stickers, drinkglas etc. etc.), waardoor het op één punt wat langdradig wordt, maar dat is natuurlijk inherent aan het hele idee van het nummer.

De wat agressievere kant van de nieuwe Beard horen we terug ik Kamikaze, een Emerson, Lake en Palmerachtig stuk dat net als Skeletons At The Feast van het vorige album zorgt voor een heftige onderbreking in het album. De overige stukken bevatten ook heerlijke instrumentele passages met ijzersterke melodieën, riffs en ritmesecties die doen herinneren aan de tijd waarin ik vol bewondering deze band leerde kennen. Zelfs de mindere nummers van dit album zou ik bovengemiddeld goed willen noemen.

Op dit moment twijfel ik of ik in deze recensie moet opnemen dat de muziek me soms aan Karmakanic doet denken, maar het lijkt me bij nader inzien geen goed idee. Als ik in deze recensie namelijk al mijn lofuitingen een plek zou geven, zou de recensie ondraaglijk lang worden…

Manuel Huijboom

CD:

2LP: