Spoke Of ShadowsAlbum

Als iemand met mij zou beginnen over een ‘war-guitar’ zouden mijn gedachten onmiddellijk uitgaan naar Jimy Hendrix. Die kon als geen ander zijn gitaar gebruiken als wapen, waarmee je je midden in een slagveld kon wanen. Hij sloeg ook rustig zijn gitaar aan diggelen. Dan zou ik er helemaal naast zitten. Mark Cook (bekend van Herd Of Instinct) bespeelt een Warr-guitar en dat is geheel andere Cook. Een Warr-gitaar is ontworpen voor tweehandige technieken, zoals tapping, vergelijkbaar met de Chapman Stick en kan zeven tot twaalf snaren hebben. Een leuk speeltje voor technische gitaarjongens.

Bill Bachman kan alles met stokjes. Of hij er ook mee eet weet ik niet, maar hij heeft doorgeleerd voor percussionist, onderwijst dit, schrijft er instructieboeken over en bedenkt nieuwe drumdingetjes.

De heren ontmoetten elkaar en werden een muzikaal setje. Ze delen hun voorliefde voor Led Zeppelin en Genesis (uit de Gabriel-periode). Hun doel was hybride prog te maken die een breed spectrum van stemmingen en stijlen omvat. Toen de twaalf nummers zo’n beetje af waren, zochten ze er nog wat muzikanten bij om de muziek van de nodige inkleuring te voorzien. En dan is het verzinnen van een bandnaam nog maar een fluitje van een cent: Spoke Of Shadows. Multi-instrumentalist Cook bewijst dat hij voldoende in huis heeft om technische hoogstandjes uit zijn gitaar te halen. Bachman tikketakt er lustig en indrukwekkend op los, waarbij hij een enkele keer in zijn eigen wereldje lijkt te verkeren.

De gelijknamige cd is uitgebracht onder Firepool Records, dat in eigendom is van de leden van de eveneens instrumentale band Djam Karet, waaraan Cook ook soms zijn medewerking verleent. De klanken van Spoke Of Shadows roepen beelden op van King Crimson in de periode “Red” – “Discipline”. De georganiseerde chaos, bombastische muren van geluid, de Mellotronpassages en het soms onnavolgbare gitaarspel van Robert Fripp hoor ik in sommige nummers terug.

Dominion, Harbinger en Drama Of Display, Dichotomy en Tilting At Windmills worden in die sfeer met veel energie gespeeld, waarbij Cook zijn Warr-gitaar soms onheilspellende klanken laat voortbrengen, maar ook fraai soleert. Deze nummer kennen gelukkig ook rustpuntjes en pittige basloopjes.

Rustige en zweverige klanken, waaruit de gitaar van Cook en de fluit van gastspeler Bob Fisher opstijgen, zijn te horen in Images. Het kan zelfs nog iets rustiger, relaxte melodieuze fusion met vooral piano, Mellotron en basgitaar krijgen we in One Day voorgeschoteld.

De wisseling van stijlen wordt goed gedemonstreerd in Pain Map, waar jazz, funk en stevig rocken na een tijdje overgaan in een klassieke orkestratie.

De meeste nummers klokken tussen de twee en vijf minuten, waarin steeds een afgerond muziekverhaaltje wordt verteld en de overgangen nooit abrupt zijn. Spoke Of Shadows is er inderdaad in geslaagd een gevarieerd album te maken, zonder in een hokje gestopt te willen worden. Wie King Crimson kan waarderen, gitaarsolo’s niet schuwt, niet vies is van een vleugje jazz en fusion, maar ook melodieuze passages niet versmaadt, zou allicht eens een gokje kunnen wagen met de eersteling van deze Amerikanen.

Fred Nieuwesteeg