Charmanis, SpyrosAlbum

Voor muzikanten als de Griek Spyros Charmanis heb ik diep respect. De in 1984 geboren muzikant is het prototype van een ‘selfmade man’. Op zijn negende begon hij met een klassieke muziekopleiding en speelde hij hobo. Daarnaast zong hij in een koor. De eerste helft van zijn tienerjaren bekwaamde hij zichzelf op tal van andere meer rock georiënteerde instrumenten, zoals gitaar, basgitaar en drums. Met zeer bescheiden middelen en zuur verdiende euro’s dankzij een baantje als doktersassistent verblijdt hij de progwereld met zijn tweede voor 95% in eigen beheer en in Griekenland geproduceerde album “Wound”. Ik roep hierbij iedere rechtgesnaarde progfan op om zijn werkstuk op zijn minst te gaan beluisteren.

“Wound” verhaalt in drie hoofdstukken over een fictief persoon op een reis die wordt gekenmerkt door onschuldige intenties, verkeerde beslissingen en emotionele wonden. Een redelijk vaag en psychologisch getint verhaal wat Charmanis zelf bedacht en geschreven heeft. Muzikaal is deze meer dan 70 minuten durende schijf veel interessanter. Zo kent opener Pushing The Sky een aan Neal Morse denkend intro met veel piano, waarna het nummer culmineert in een mix van Spock’s Beard en Dream Theater. The Great Outdoors zal fans van Ayreon en Arjen Lucassen verblijden. Invloeden van muziek van onze lange landgenoot komen nog veelvuldig terug. Net als The Pineapple Thief, The Beatles, Porcupine Tree en Steven Wilson overigens. Dit alles wordt doorspekt met subtiele percussie waaronder de Darbuka (een vaastrommel die veelvuldig in Griekse en Turkse volksmuziek wordt gebruikt) en de Bendir (een traditioneel Marokkaanse trommel die een zoemend geluid voortbrengt). Tel daarbij instrumenten als accordeon en cello en er ontstaat een boeiende mix van progressieve rock en volksmuziek.

Hoogtepunten zijn de soort van drieluik Entry Wound, Open Wound en Exit Wound. Vooral de laatste kent een fenomenabele opbouw. In sommige nummers dreigt Charmanis (bijnaam ‘None Other’) zichzelf kwijt te raken in gefreubel. Maar over het algemeen wist de cd mijn aandacht vast te houden. Na iedere luisterbeurt openbaarde zich steeds meer elementen in de doorgaans donkere muziek. Op een aantal nummers doen plaatselijke muzikanten mee. Zo horen we op het fraaie afsluitende Say Goodnight bijdragen van Sofia Nassiou en Melina Kyritsi. Maar het is vooral Charmanis die op “Wound” een prima prestatie heeft geleverd. Je kunt je haast niet voorstellen dat de man alle instrumenten zelf bespeelt.

Wanneer bovenstaande recensie je nieuwsgierigheid heeft gewekt en de muziek je bevalt, steun dan deze muzikant en help daarmee gelijk ook de Griekse economie weer op de been. In dit mini-interview kan je meer lezen over Spyros Charmanis en “Wound”.

Hans Ravensbergen