SquackettAlbum

Voeg een van de grootste gitaristen van deze tijd samen met een al bijna even legendarische basgitarist, beiden actief vanaf de jaren ’70, en je krijgt… Squackett. Vier jaar zijn ze min of meer bezig geweest aan dit album, tussendoor bezig met projecten over en weer. Drukke baasjes zijn het en proberen daarom het leven in één dag te stoppen. Het project had net zo goed Hackuire kunnen heten. We hebben het natuurlijk over de samenwerking tussen Steve Hackett en Chris Squire die vorm krijgt met hun cd “A Life Within A Day”. Twee van deze  snarenvirtuozen, beiden met zo’n uitgesproken stijl, botst dat niet vreselijk?

Op “A Life Within A Day” ligt de nadruk vreemd genoeg sterk op de zang. De samenzang van de heren is bijzonder, zelfs bij vlagen aangenaam te noemen en zij weten hiermee een ‘koor-effect’ te creëren. Met name Squire is hier erg bedreven in. De composities, die zij samen schreven, zitten goed in elkaar en de melodieën zijn dromerig en zeer toegankelijk. Er wordt erg goed gespeeld, hoe kan het ook anders, en als altijd laat Hackett weer prachtige, sterk afwisselende gitaarpartijen horen. De bas van Squire is alom aanwezig, maar hij treedt er betrekkelijk weinig mee op de voorgrond. Roger King verzorgde de loepzuivere productie en voegt met zijn toetsenspel ook nadrukkelijk iets toe aan de muziek.

In de titelsong lijken ze de titel ook letterlijk waar te willen maken. Na een wolk van toetsen barst Hackett direct los met zijn zo herkenbare spel. In een achtbaan rollen we van de ene in de andere stijl, met name ingegeven door de gitaaruitspattingen van Hackett, waarbij een heftig plukkende Squire zich evenmin onbetuigd laat. De toetsen van King vullen het geheel goed aan en de close harmony samenzang zorgt voor de nodige rustpuntjes.

In Tall Ships mogen we even aan het heerlijke akoestische gitaarspel van Hackett ruiken, waarna het nummer een jazzy, funky karakter krijgt. De muziek schuurt soms erg tegen de pure pop aan. In het nummer Divided Self ligt dit er erg dik bovenop. In Aliens gaat het er wat meer atmosferisch aan toe, met fraai slepend gitaarspel van Hackett.

In de over het algemeen in een rustig tempo uitgevoerde werkjes zijn flarden uit de harmonieuze muziek van Electric Light Orchestra, Alan Parsons Project, America, The Beatles, en Crosby, Stills, Nash and Young te horen.

Alleen in Stromchaser gaat het er stevig aan toe, soms richting hardrock. Dit brengt herinneringen aan het rauwe van Led Zeppelin boven.

Deze twee grootheden voelen zich zelfs niet te groot om een single uit te brengen. De melodie van de Sea Of Smiles single dreigt zich inderdaad in je hoofd te gaan nestelen.

Verwacht geen uitbundige Yes meets Genesis ervaring. De heren nemen zeker iets uit hun oude bagage mee, maar vette knipogen naar deze klassieke giganten zijn spaarzaam. De spelvreugde van het samen muziek maken spat van het schijfje af. Van een botsing is dus in het geheel geen sprake. Het is alom harmonie wat er klinkt. De mannen zijn intussen oud en wijs genoeg om zich verder niets aan te trekken van trends of wat mensen mogelijk van hen zouden willen horen.

Deze 40 jaar oude ‘blended’ is goed te drinken. Ga er wel rustig voor zitten om alle smaaksensaties goed op je te laten inwerken en alle nuances die ontstaan zijn door die lange rijping te kunnen onderscheiden.

Fred Nieuwesteeg

CD:

CD + DVD-audio:

LP: