Mikael, S.T.Album

Ik ben geen groot liefhebber, laat staan een groot kenner van psychedelica, maar nu ik “Mind Of Fire” een aantal keren gedraaid heb, staat voor mij als een paal boven water: de redactie van Progwereld wil mij kwijt. Anders zou ik werkelijk niet weten waarom ze mij deze plaat ter beoordeling in de schoenen hebben geschoven.

S.T. Mikael is in de Zweedse space- en psychedelia-scene een levende legende. Hij begon zijn muzikale loopbaan in Dickie Dickhead And The Outcast, eens de slechtste en absurdste band van Zweden. Sindsdien heeft hij – in undergroundkringen – een naam voor zichzelf gemaakt als psychedelische troubadour en LSD-guru (my kind of guy…). De afgelopen jaren heeft hij een wat teruggetrokken leven geleid, Engels en Playstation 2 gestudeerd en comics getekend. Nu is er dan “Mind Of Fire”, dé soundtrack voor een avondje thee en spacecake.

Zoals gezegd: ik ben geen liefhebber van dit soort muziek, maar ik heb het gevoel dat ik zelfs als ik wél liefhebber was geweest nog pukkels had gekregen van deze cd. Mikael trakteert de luisteraar op een aantal uiteenlopende stijlen, van bossa nova tot heavy metal en van folk tot barok-pop à la vroege Pink Floyd, maar het is allemaal gepresenteerd met een relaxedheid die grenst aan onverschilligheid.

Op de eerste helft van de plaat is nog wel wat muziek te horen, waaraan Dungen-leden Björling en Fiske hun medewerking verlenen, maar ook daar weet Mikael met zijn wat atonale gezang de boel te saboteren. In elk geval is het op die eerste nummers muzikaal wel in orde, maar dan heb je mijn positieve commentaar ook wel gehad.

De tweede helft van het album is gevuld met waardeloze stukjes huisvlijt die klinken alsof er een kat over het klavier van een orgel loopt terwijl op de achtergrond een ritmebox leegdruppelt. Op Dr. Terror’s Chamber Of Horrors horen we hoe een drugsverslaafde jodelaar in een tochtige parkeergarage een fietsslot staat door te vijlen en op de The Preacher spelen tien apen een nummer van Jimi Hendrix, achterstevoren (ik ben zelf ook een beetje stoned geworden van die herrie, geloof ik). Sinbad Song vind ik het mooiste nummer, want dat is het laatste nummer en daarna is het afgelopen.

S.T. Mikael heeft deze planeet al enkele jaren geleden verlaten, hij zweeft op een gigantische paddenstoel door het universum. Dat is op zich niet erg, maar laat hij die platen voortaan op Betelgeuze uitbrengen, alsjeblieft?

En jongens… je kan het ook gewoon zéggen hoor, als je van me af wil. Wat een rotplaat!

Erik Groeneweg