StaminaAlbum

Ik heb het al eens vaker ter sprake gebracht, maar cd-covers kunnen bepalend zijn voor de eerste indruk van een band, terwijl je nog geen noot gehoord hebt. Gevaarlijk, want bijvoorbeeld de band Stamina, die inmiddels ruim veertien jaar bestaat, suggereert met de cover dat het een vette metal cd met rauwe randjes is. Maar het tegendeel is het geval en de plaat valt na een paar luisterbeurten hard mee. De band heeft bands als Royal Hunt, Symphony X, Dream Theater, Pagan’s Mind en zelfs vleugjes Europe in een mixer gegoten, aangevuld met bescheidener invloeden en het resultaat is een cd met mooie, soms wat uitdagende songs. Eigenlijk is daar ook alles mee gezegd, want écht iets nieuws horen we niet op “Perseverance”.  Daarvoor ontbreekt toch echt de finishing touch van een progressieve ‘masterchef’ in deze band, die voornamelijk melodieuze powermetal speelt.

Opmerkelijk aan deze formatie is dat de band uitgebreid gebruik heeft gemaakt van gastzangers als Göran Edman, Maria McTurk,  Giorgio Adamo en Nils Molin, terwijl ze toch echt een vaste zanger hebben in de naam van Jacopo Di Domenico. Volgens de promosheet neemt hij echter maar op één nummer de lead vocals voor zijn rekening, namelijk Winner For A Day. Daarnaast zingt hij veel in de achtergrondzang van de eerder genoemde namen. De band bestaat verder uit drie ‘core’ leden, namelijk gitarist Luca Sellito, bassist Lorenzo Zarone en toetsenist Andrea Barone. Verder figureren er diverse andere (sessie)muzikanten op het album. Dit heeft wel als voordeel dat het aanbod lekker gevarieerd is. Dit is overigens al het derde album van Stamina, voorafgaand aan dit album produceerden ze al “Permanent Damage” (2007) en “Two Of A Kind” (2010).

Met een vocale uithaal geeft zanger Giorgio Adamo gelijk zijn visite kaartje af in het openingsnummer Higher, wat overigens wel wat clichématig overkomt. Een typische AOR song, maar verder prima te verteren. Die clichés komen nog wel wat vaker voor in het album maar de band weet vooral gevarieerdheid te brengen, waardoor je nergens verveeld raakt. De toetsen van Andrea Barone zijn technisch in orde, maar klinken vaak nogal gedateerd, vooral in de productie. Sowieso komt de band met veel nummers die net zo goed in de jaren tachtig of negentig van de vorige eeuw gemaakt hadden kunnen zijn, bijvoorbeeld I’m Alive. Ook wordt een klassieke ballad als Just Before The Dawn niet gemeden. Een juist wat experimentele fase op het album kun je vinden in het fusion-jazzy Nakey Eye en het stevige Unbreakble met tegendraadse ritmes.

De productie van het album had wat meer aandacht verdiend, want de diverse lagen in de muziek zijn niet perfect gemasterd. Al met al scoort dit album een mooie voldoende en wellicht zelfs wat meer voor de fans van de genoemde voorbeelden.

Ruard Veltmaat