Status MinorAlbum

Soms luister je een cd een keer en denk je na het eerste nummer al dat het waarschijnlijk ook meteen de laatste keer is. Niet omdat het zo slecht is, maar gewoon omdat het nergens prikkelt of echt spannend wordt. Status Minor is zo’n band waar je na het luisteren geen uitgesproken mening over hebt. Aan de muziek en de individuele talenten klopt teveel om daar commentaar op te hebben, maar tegelijkertijd mist de muziek ‘iets’.

Het eerste nummer, The Wind, klinkt precies zoals de titel doet vermoeden. We hebben hier te maken met klassiek getinte powermetal met een neiging naar het symfonische. Vanwege het tempo en de gedragen toetsen schiet de naam Kamelot te binnen. Kuikka’s zang doet in de hogere regionen ook wel aan Roy Khan denken. Gitarist Saarinen geeft meteen een visitekaartje af met staccato riffs, vloeiende solo’s en ‘pinched’ harmonics. Het nummer volgt netjes zijn weg, om zonder écht overtuigend over te gaan in Hollow, waar een heavy groove al voor iets meer opschudding zorgt. In zijn recensie van voorganger “Dialog” (2009) noemde collega Ruard Veltmaat al de naam Evergrey, en als je goed luistert naar het gitaargeluid, maar ook naar Kuikka op zijn ruigere momenten, dan komt die vergelijking zeker niet uit de lucht gevallen.

Ook de productie van de cd is dik in orde. Het geluid klinkt vol, maar is niet zo volledig dichtgetimmerd als bij de meeste genregenoten. Halverwege zakt de plaat wel een beetje in met de rustigere nummers Like A Dream en Confidence And Trust die na elkaar komen. In de laatste is een hoofdrol weggelegd voor Anna Murphy (bekend van Eluveitie), maar met haar geknepen zang komt ze af en toe wat geforceerd over. Het maakt er de ballade niet overtuigender op.

Gelukkig bewaart de band het beste voor het laatst. Sail Away is een lekker nummer waarin Status Minor zich wat vrijer lijkt te bewegen binnen de grenzen van het powermetal genre, en zelfs wat in de richting van Dream Theater lijkt te gaan. Toch moet je aan het einde van de rit concluderen dat het gewoon niet geweldig is. In het laatste nummer komt Status Minor in de buurt van dat ‘iets’ dat een album écht goed maakt, maar echt grijpen doen ze het niet. Er zijn 99 redenen te geven waarom de band níet slecht is, maar geen enkele reden om te zeggen dat dit twee opgestoken duimen verdient.

David Nummerdor