Prog Metal uit het noorden van Europa – sommigen lusten er wel pap van. Anderen vinden het dan weer buitengewoon moeilijk om de krenten in deze pap te vinden. Gezien de enorme hoeveelheid muziek die in dit genre verschijnt, is dat niet zo verwonderlijk. Als je de recensies van de twee voorgangers van het hier besproken album erop naslaat, hoorde het Finse Status Minor niet bij de echte hoogvliegers. We zijn nu bijna zes jaar verder sinds het vorige album, “Ouroboros”, verscheen en de band noemt “Three Faces Of Antoine” het beste album tot nu toe. Maar ja, dat horen we zo ongeveer bij elk album dat uitgebracht wordt.
Die laatste uitspraak kan ik niet staven, aangezien ik niet bekend ben met het oude werk van deze band. Toch kunnen we wel concluderen dat dit een fijne plaat is, hoewel ik betwijfel of ze hiermee tot de eredivisie van de metal prog zullen doorstoten. Er is voor gekozen om de muziek in de vorm van een conceptalbum te brengen, waarbij de band zich in nevelen hult als het gaat om het onderwerp van de plaat. In de bijgevoegde info wordt het onderwerp ‘geweld’ aangehaald en geeft men aan de inspiratie te hebben gehaald uit een boek waarvan men de titel niet wil noemen. Hoe vaag wil je het hebben?
Een nadere bestudering van de (niet meegeleverde) teksten is derhalve vereist. Het album kent een aantal gesproken passages, te beginnen met Helen waar de hoofdpersoon (Antoine) uit de doeken doet hoe hij zijn vrouw heeft ontmoet. Aanvankelijk leren we de hoofdpersoon kennen als een aardige familieman, maar gaandeweg het album ontvouwt zich steeds meer een duistere kant in zijn karakter. We kunnen er wel van uitgaan – mede ook vanwege de albumtitel – dat we hier met een gespleten persoonlijkheid te maken hebben. Uiteindelijk ontaardt dit aan het eind van het album in een ongekende geweldsexplosie (Me) waarbij we zelfs kunnen stellen dat dit niet voor tere zieltjes geschikt is.
De muziek is eigenlijk zoals je die bij veel metal progbands kunt verwachten. Dat betekent een strakke ritmesectie en dito gitaarwerk. Toetsenist Jukka Karinen kleurt alles in met fraaie orkestrale toetsenpartijen en vecht leuke duels uit met gitarist Sami Saarinen. De band zelf noemt Symphony X als belangrijkste invloed. Daarnaast kunnen we rustig ook Evergrey en het oude Dream Theater noemen, zoals ook op de voorgaande albums het geval was. Een extra troef, die het beluisteren van dit album de moeite waard maakt, is zanger Markku Kuikka. Hij beschikt over een krachtige stem en met name op de wat hardere stukken laat hij horen prima in dit genre uit de voeten te kunnen.
De band heeft er uiteindelijk bijna zes jaar over gedaan om met de opvolger van “Ouroboros” te komen. Als je dan het eindresultaat beluistert, had dit misschien ook wel wat sneller gekund, maar toch is deze boreling uiteindelijk zeker de moeite waard. Zoals gezegd moet je dan wel over een sterke maag beschikken. Waar de eerste twee albums naar alle waarschijnlijkheid bij de betreffende recensenten ergens op een stapel promo’s zijn geëindigd en deze niet of nauwelijks meer worden beluisterd, zal “Three Faces Of Antoine” bij mij in elk geval nog wel wat rondjes in de speler gaan maken.