Stealing AxionAlbum

De Djentbeweging is langzaamaan de internetforums wel ontstegen. Het genre, vernoemd naar het karakteristieke Meshuggah gitaargeluid, vergaarde razendsnel fans onder de liefhebbers van harde, technische en progressieve muziek. Dat is de grotere labels zeker niet ontgaan. Stealing Axion mag zijn debuut dan ook uitbrengen op InsideOut.

“Moments” geeft me een dubbel gevoel. De spannende begindagen van het genre, waarin de bands nog fris en vernieuwend klonken, lijken wat voorbij. Labels proberen in te haken en tekenen bandjes die misschien niet helemaal aan de top zitten, alleen maar om ook op die markt een speler te zijn. Stealing Axion bestaat echter uit uitstekende muzikanten. De drummer beheerst de voor deze stijl verplichte polyritmes, evenals de (bas)gitaristen. Hard wordt vakkundig afgewisseld met rustig en zweverig. De nummers zitten goed in elkaar. Een van de drie zangers heeft een stem die nogal wat aan die van Anadale van Jolly doet denken, en ook op de wat rustigere momenten is het muzikaal gezien een goede vergelijking. Toch lijkt het alsof de zanger de hogere noten wel van heel ver moet halen en ook de ruige zang is niet altijd passend. Door drie zangers te gebruiken krijg je wel een gevarieerd geluid, maar de soms naar Death Metal neigende vocalen gaan niet heel goed samen met de wat hogere stijl die men van het genre gewend is.

Ook muzikaal gezien zweeft het wat heen en weer. Het een typische, goede plaat die prima in de smaak zal vallen als je fan bent van bands als Periphery en Tesseract, en omdat de harde stukken ook echt snoeihard zijn, ook bij de wat ruimdenkende Meshuggah fan. De momenten waarop de muziek uitwaait en wat meer sferisch van aard wordt, zoals in Moments Part I en Moments Part 2,  doen zelfs wat denken aan Neerlands trots Textures. Het is duidelijk dat de band een gevarieerd geluid probeert neer te zetten. Bij het nummer 47 Days Later schieten ze daar misschien wat in door, want het nummer neigt bij vlagen naar de machinale black metal van een band als Morgul. Toch is het juist dit nummer dat overtuigt en blijft hangen. Binnen het album deze track een vreemde eend in de bijt, waardoor het de logica uit de opbouw van de cd lijkt te halen, maar als nummer was dit het enige moment waarop ik het idee had naar een grensverleggende band te luisteren.

Opsommend moet ik concluderen dat er echt heel weinig valt aan te merken op “Moments.” Alles wijst er op dat dit gewoon een heel degelijke en goede plaat is. Toch blijft de luisteraar zitten met het gevoel dit allemaal al een keer gehoord te hebben. 47 Days Later vervult me echter wel met hoop voor de volgende plaat. Hopelijk maken ze dan vaker aparte uitstapjes naar andere genres.

David Nummerdor