Grontved, SteenAlbum

Het is tegenwoordig helaas vaak zo dat de kwantiteit belangrijker is dan de kwaliteit. Vele progbands zijn op zoek naar de tachtig minuten grens om zo veel mogelijk muziek te leveren voor hetzelfde geld. Minstens zo vaak is het ook zo dat als je een aantal wat mindere nummers van de plaat haalt, je gewoon zestig minuten topmateriaal overhoudt en dus eigenlijk gewoon een beter album. Enkel al daarom is de debuutplaat van de Deen Steen Grøntved een verademing. Ondanks dat de plaat toch twaalf nummers bevat klokt de cd nog geen negenendertig minuten. Om een goed beeld van een plaat te krijgen moet je deze toch vele malen door je cd speler hebben laten glijden. Als je dan, zoals ik nu, zo’n korte plaat moet recenseren hou je ineens zeeën van tijd over om je ook eens druk te maken om andere dingen dan enkel en alleen de nieuwe symfo platen.

Zoals eerder vermeld komt Steen Grøntved uit Denemarken. De goede man is al regelmatig te horen geweest als sessiemuzikant op releases met een Deense achtergrond. Met de plaat “Night Vision Goggles” brengt Grøntved via platenmaatschappij Lion Music zijn eerste soloplaat uit. Ondanks de korte lengte van dit album zijn het aantal toonladers wat je wordt voorgeschoteld wel talrijk te noemen. Steen Grøntved begeeft zich namelijk in het jazz-rock-fusion hoekje. Zoals veel platen uit dit genre is ook deze instrumentaal, op een paar stemklanken (hum geluiden) tijdens Still Here na. De plaat is te vergelijken met het werk van Greg Howe en het rustigere werk van Pat Metheny. Als Grøntved zijn gitaar eens flink laat razen (zoals bijvoorbeeld in albumopener Timber) komt ook een vergelijking naar boven met erkende gitaarpielers zoals Joe Satriani en Steve Vai. Maar de bovenliggende partij op deze plaat is toch meer eentje met een melodieus laid-back karakter.

Opvallendste nummer van deze is cd is zonder twijfel de traditional Bye. Dit met een akoestische gitaar ingetokkelde lied is in Nederland het bekendst als melodie van de kinderkraker Vader Jakob (bim bam bom…). Het klinkt behoorlijk grappig om dit lied eens op deze manier te horen, maar het is goed dat het nummer slechts één minuut dertien duurt om overmatig gapen tegen te gaan. De continue overgang tussen de akoestische gitaar en de elektrische variant is op deze plaat wel duidelijk een pre. Het zorgt ervoor dat je bij de les blijft en dat het gebodene je niet zo snel gaat vervelen, zoals dat helaas vaak voorkomt bij dit soort fusion releases.

Al met al een dik half uur vakmanschap en Steen Grøntved laat horen uitermate goed overweg te kunnen met de gitaar. Gelukkig geen overbodige krachtpatserij en de cd bezorgt je een rustgevend gevoel. Als je na ruim achtendertig minuten klaar bent met de beluistering heb je nog tijd over om eens je auto te wassen, de tuin te doen, de vuilnis buiten te zetten of om gewoon de cd nog een keer te draaien.

Sander Kok