StereokimonoAlbum

De volledig instrumentale cd van de Italiaanse band StereoKimono is er één die de geest van Robert Fripp over zich heeft. De band is blijkens deze cd namelijk sterk beïnvloed door King Crimson, en dan vooral de stijl die deze klassieke band rond Fripp ten gehore bracht in de jaren tachtig (van de vorige eeuw), met platen als “Discipline” en “Beat”. StereoKimono volgt met “Ki” deze lijn, maar voegt daar een gezonde dosis eigen spelplezier in, zodat de groep lang niet zo zwaarmoedig overkomt als haar voorbeeld.

Waar in de eerste twee nummers de drie leden zich kunstig bewegen door alleraardigste melodietjes, pakken de heren en één dame de zaken eens goed aan in het hoogtepunt Phileas Fogg. Langzaam beginnend geeft dit nummer ons een spannend thema, startend met de bas, maar snel overgenomen door de gitaar. Het nummer krijgt dankzij sterk percussiewerk een jazzy ‘schwung’, zonder dat de melodielijn ernstig wordt aangetast.

Ook erg knap en muzikaal interessant is L’Altra Marea, waarin een collage van geluiden zich langzaam ontwikkelt tot een compositie met structuur, melodieën en interessante thema’s. Daaroverheen horen we allerlei gitaar- en toetsensolo’s, toch blijft het geheel ingetogen en sfeervol. Aan het eind van het nummer valt het voortreffelijk spel van de vrouwelijke drummer Christina Atzori op.

Klaarblijkelijk zijn de leden van StereoKimono op vakantie geweest in Turkije. Ze namen violiste Silvia Tarozzi mee en componeerden het opvallende Istanbul Di Giorno, waarin Antonio Severi zijn gitaar wel erg Turks laat klinken. Het is verder een sterk nummer, met een swingend Hammond-tussenstukje erin.
Mijn Italiaans is te slecht om het woord ‘sgabello’ te vertalen. Luisterend naar Concerto N. 1 Per Pianoforte E Sgabello denk ik dat het woord ‘deur’ betekent. Erg grappig gedaan.

“Ki” van StereoKimono zal niet de geschiedenis ingaan als een meesterwerk. Toch is het niet moeilijk voor te stellen dat toekomstige cd’s van dit trio dit misschien wel zullen doen. StereoKimono is dan ook één van de alleraardigste instrumentale bands van de laatste jaren.

Markwin Meeuws