Adams, SteveAlbum

Ben je in de kerk geboren? Deur dicht! Ik hoor het mijn ouders nog zo zeggen. Ik had graag gewild dat ik toen de moed had om te zeggen: De deur blijft open! Gelukkig zegt gitarist Steve Adams het nu eindelijk eens voor me. The Door Stays Open en basta! De Amerikaan is met zijn instrument erg confronterend bezig op zijn derde cd “Camera Obscura”. Laten we eens kijken of die bewering een kwestie is van een open deur intrappen.

Ten eerste valt me op dat het gitaargeluid soms dicht in de buurt komt van Steve Lukather van Toto. Adams is technisch vaardig, schuwt snelheid niet, maar doet ook aan muzikale ‘ontdek-je-plekje’ en is er een bepaalde interactie met andere instrumenten. Toch staat het gitaargeluid duidelijk op de voorgrond en het heeft een echt melodieuze rock feel met af en toe wat progressieve en jazzy trekjes. Op “Camera Obscura” zijn negen composities gevrijwaard van zang en op drie doet Adams zijn zegje (te weten op Silent Divide, Fragile en Wisteria). Hij doet dat niet onverdienstelijk, want zijn stem herbergt een warm karakter. En juist de nummers waarin meer gebeurt dan slechts de langgerekte gitaaruitbarstingen, vormen de kleinoden van dit album.

Even rondscheuren in Car 333; heb Steve (Lukather) meegenomen. Met een rood hoofd van opwinding zie ik dat de teller op 333 staat en als de film van mijn leven aan me voorbijtrekt, merk ik hoe Fragile (gevoelig gezongen, inclusief een wereldse gitaarsolo) ik ben als mens. En als het angstzweet in mijn kleren is getrokken en ik me helemaal leeg voel, is het tijd voor het warme bad dat Jacuzzi brengt. Natuurlijk al voorverwarmd door Steve Hackett, die het in 1980 op zijn “Defector” zette, maar deze versie bubbelt ook lekker. De fluit van Mary Dagani drijft je tot waanzin en Adams laat horen dat hij ook een leuke Hackett-imitatie neer kan zetten. Bloedmooi en ik doop het tot mooiste song van deze plaat.

Perelandra vliegt heel relaxed als een kleine vogel door de lucht. Het doet me denken aan het solowerk van Neal Schon (Journey). Wederom is de gitaar heer en meester. De toetsen zijn slechts aanwezig om de glijvlucht van het instrument soepel te laten verlopen. Gnomes Uncombed is feller alsof het vogeltje nagezeten wordt door een arend en ook de keyboards mogen meedoen aan deze vlucht. En dan wil Adams ook nog beweren dat we leven In A World With No Sky, maar mijn camera heeft alles vastgelegd en zal hem het tegendeel bewijzen. Silent Divide had je ook zo aan kunnen aantreffen op “Drivers Eyes” van Ian McDonald. Als het radioklimaat wat aangenamer zou zijn geweest had dit zonder problemen uitgebracht kunnen worden als single. Het heeft een lekker tempo en mag zich verheugen in zowel een akoestische als elektrische gitaarsolo.

Ik denk dat Adams na deze plaat een dilemma gaat krijgen. Op zijn volgende geesteskind zal blijken of hij de lijn van progressie doorgevoerd heeft of dat hij voor eeuwig zal ondergaan in het drijfzand van zijn eigen ego. Maar dat is toekomstmuziek, want het gaat nu immers om “Camera Obscura” en dat is een verre van zwakke plaat. De muziek huist momenten van puur genot in zich, is goed gespeeld en opgenomen. De melodieën zijn toegankelijk en zal vooral bij gitaarliefhebbers met gejuich worden ontvangen, maar een ruimdenkende progressieve rockliefhebber zal er ook zijn plezier uit kunnen halen. En ik wil met je wedden dat je steeds weer teruggaat naar nummer 7, niet geheel toevallig het getal van de volheid! En laat de deur gerust op een kier…

Ton Veldhuis