Adams, SteveAlbum

De beste stuurlui staan altijd aan wal en ook een ervaren kapitein als Steve Adams heeft zich die kennis eigen gemaakt. In 1997 dacht hij het allemaal alleen aan te kunnen, maar na het niet echt geslaagde “Maiden Voyage” besloot hij wijselijk de kapiteinsmuts aan de haak te hangen en het ruime sop in te ruilen voor een meer aards bestaan. Twee jaar later en enkele bekwame musici rijker, achtte hij de tijd rijp voor een tweede poging, “Vertigo” genaamd.

Wat meteen opvalt, is het vollere, rijkere geluid op dit schijfje en dat vormt tevens een meer solide achtergrond voor het toch wel fraaie gitaarspel van Adams. Ondanks de aanwezigheid van ex-Camel drummer Andy Ward, blijft “Vertigo” in hoofdzaak voer voor fans van (instrumentale) gitaarprogrock, waarbij Adams nog maar ’s leentjebuur speelt bij Andy Latimer, Steve Hackett, Steve Lukather en Steve Vai (let vooral op de parallellen qua voornaam). Geruggensteund door een betere productie, is Adams’ tweede een behoorlijke stap voorwaarts, hoewel de ‘kijk eens mama, zonder handjes’-maniertjes nooit ver weg zijn. Jammer misschien, maar ook wel typerend voor de ‘stergitaristen’ uit de stilaan overbevolkte proggalerij.

Het titelnummer van “Maiden Voyage” kreeg van de maestro een tweede kans, Maiden Voyage II en die keuze is in alle opzichten gerechtvaardigd. Het nummer klonk sowieso al erg a la Camel en dat wordt door de inbreng van Ward nog eens extra onderlijnd. Het blijft een erg genietbare song, die intrinsiek niet veel moet onderdoen voor pakweg Echoes van Camel. Vertigo is het nieuwe titelnummer en klinkt behoorlijk pittig maar ook niet meer dan dat. Idem dito voor wat betreft Wash The Watch: geen verrassingen, geen compositorische hoogstandjes, geen verbluffend sterke artistieke uithalen… gewoon een instrumentaal nummer dat goed klinkt. Het vervelende aan die gitaristen is dat de songs die ze schrijven, vaak variaties op éénzelfde thema zijn, waarbij het gitaarspel te fel geprononceerd voor de dag komt. En op ogenblikken dat de gitaar even aan banden gelegd wordt, neemt de toetsenvrouw van dienst het over met een solo die verdacht veel weg heeft van een gitaarsolo. Tja, erg gitaar, niet? Op Tapped wordt alweer uit hetzelfde vaatje getapt en nogmaals: slecht klinkt het zeker niet, maar deze vorm van egotripperij is absoluut niet aan mij besteed.

Om de voorliefde voor Camel wederom te veruitwendigen, besloot de heer Adams zich te wagen aan Lunar Sea, één van de betere tracks uit “Moonmadness” (1976). Eindelijk krijgen de muzikanten wat meer ademruimte en het hoeft niemand te verwonderen dat het vooral een kolfje naar de hand van drummer Andy Ward is, die niet toevallig mepper van dienst was bij Camel toen het nummer voor het eerst aan vinyl werd toevertrouwd.

Geen wereldschokkende cd, deze “Vertigo” van Steve Adams, maar enkele luisterbeurten meer dan waard en over de gehele lijn beter dan “Maiden Voyage”. Wat niet wegneemt dat het spontaan aanheffen van een halleluja nu niet meteen het geval is, maar da’s uiteraard bijzaak.

Piet Michem