Hackett, SteveConcert

Als je tegenwoordig binnen de progrock de garantie wilt hebben op een fantastische avond, goed geluid en werkelijk prachtige muziek, dan is Steve Hackett daarin een vaste waarde. Reeds voor de tweede keer zag ik in een uitverkochte zaal de vermaarde gitarist met zijn huidige begeleidingsband, en hij gaf een werkelijk fantastisch concert weg afgelopen zaterdag.

Het was snikheet in de zaal, maar dat lag voor een groot gedeelte wellicht aan de dampende set die de band bracht. Zij die Hackett en de zijnen vaker hebben gezien, weten inmiddels wat ze kunnen verwachten: een selectie van het nieuwere materiaal, een groot gedeelte van de eerste drie platen met daarbij enkele haast verplichte Genesis-klassiekers. Deze avond was niet anders.

Het concert stond in het teken van het in september verschenen “Beyond The Shrouded Horizon”, waarvan veel werd gespeeld. Direct werd geopend met Loch Lomond/The Phoenix Flown, dat niet alleen op de plaat, maar ook live een ijzersterke opener bleek. Het geluid was voortreffelijk, en Hackett’s gitaarspel om van te smullen. Zoals inmiddels ook gebruikelijk is met name de samenzang erg indrukwekkend.

Oudgedienden als Roger King (toetsen) en Gary O’Toole (drums en zang) zijn inmiddels de vaste waarden in de Steve Hackett Band. O’Toole heeft ook de dubieuze eer Carpet Crawlers en Firth Of Fifth te zingen, en hoewel hij dat zeker niet slecht deed, is zijn stem wel mede verantwoordelijk dat je beseft dat je ‘iemand’ mist. Hoe het ook zij, zijn drumspel is onovertroffen, met name in Shadow Of The Hierophant ging het dak er wat hem betreft vanaf. Inmiddels ook al een paar jaar in de band is Amanda Lehmann, die het genoemde Shadow Of The Hierophant naar mijn mening prima zong, maar meer thuis is op het van “Beyond The Shrouded Horizon” afkomstige Waking To Life. Meer indruk maakte zij mij met haar gitaarspel, dat ze perfect ondersteunend laat zijn bij de grootmeester zelf. Dit gaf Hackett de gelegenheid een werkelijk fenomenale versie van Every Day ten gehore te brengen, dubbele gitaarlijnen met Lehmann incluis. Het maakt dat het zonder meer de beste versie van Every Day was die ooit heb gehoord, studio of live.

Met een discografie zo uitgebreid als die van Hackett, en vele verplichte klassiekers, was zelfs de bijna twee-en-half-uur durende set veel te kort alle publieksfavorieten ten gehore te brengen. Daarom was de keuze op het van “Darktown” afkomstige The Golden Age Of Steam, op zich een beetje flauw nummer, verrassend. Het tekent echter ook de afwisselende set, en de band nam de ruimte eens ‘iets anders’ te proberen. Gelukkig werd ook de vorige plaat “Out Of The Tunnel’s Mouth”, met onder andere een mooie uitvoering van Fire On The Moon, niet genegeerd. En van “To Watch The Storm” kwam het prachtige Serpentine Song nog langs. Toch moet je bij een artiest van het kaliber als Hackett niet nadenken wat hij niet speelt, want daarmee maak je jezelf alleen maar gek. Om maar te zwijgen van hele albums, waar hij niets van speelde!

Waar het bij een concert als dat van Hackett vooral om gaat, is de algehele sfeer, de alsmaar mooier wordende solo’s (Firth Of Fifth was uiteraard weer om te smullen!), en de prettige interactie tussen het publiek en de band. De min of meer nieuwe bassist Phil Mulford was overigens een sensatie. Nick Beggs hoeft van mij niet meer terug, lijf deze fantastische muzikant maar in. Niet alleen weet hij precies de juiste snaren te beroeren in zowel de nieuwe als de oude tracks, hij had ook de grootste lol met zijn baspedalen, die hij op een gegeven moment zelfs met de punt van zijn basgitaar indrukte. Duidelijk iemand die van zijn hobby zijn werk heeft gemaakt, deze prettige muzikant om naar te kijken en luisteren.

Ten slotte bewees het publiek de reden waarom de Boerderij zo’n populaire zaal is voor bands en artiesten om op te treden. Zoals gezegd was de chemie tussen publiek en de hele Steve Hackett band van het begin tastbaar aanwezig, zodat je merkte dat de band niet alleen de zaal flink opzweepte, maar het publiek ook dankzij het getoonde enthousiasme de band tot grote hoogte dreef. Het zou me verbazen als de band zelf niet ook buitengewoon veel energie heeft gekregen van het concert. Wij als publiek gingen in elk geval als gelouterd naar buiten.

Markwin Meeuws