Hackett, SteveAlbum

Ik durf te stellen dat Steve Hackett één van de grootste rockgitaristen uit de geschiedenis is. Zijn vorige album “Out Of The Tunnel’s Mouth” uit 2010 kreeg bijzonder positieve kritieken. Bezige bij Steve Hackett presenteert nu al weer zijn 23^e (!) soloalbum. Geen wonder dat bij mij de verwachtingen voor deze nieuwe schijf “Beyond The Shrouded Horizon” weer hooggespannen zijn. Hackett neemt ons deze keer mee op een wereldreis die hij muzikaal invult. Steeds krijgen we een nieuw kijkje achter de schimmige horizon van deze oud Genesis icoon. Pak je koffer en kom aan boord, we vertrekken!

Op zijn lauweren rusten is er niet bij. “Beyond The Shrouded Horizon” is zeker geen dertien in een dozijn product of een veilig voortborduren op het succes van zijn voorganger. Natuurlijk is de stijl en het geluid van Hackett’s gitaarspel onmiskenbaar te herkennen vanaf zijn eerste aanslag. En de uitstapjes naar diverse aangrenzende muziekstijlen zijn ook niet nieuw. Maar Hackett blijft toch verbazen. Hij trekt alle registers open om een nieuw visitekaartje af te geven, waarvan de inkt nog nat is. Hackett laat zijn gitaar ronken en schuren, knerpen, janken, piepen, rocken en schreeuwen in alle toonaarden. Voor de goede orde, deze aanduidingen zijn zeker niet negatief bedoeld, maar juist om aan te geven hoe veelzijdig en afwisselend de meester bezig is. Hij wisselt het zware werk af met hele subtiele stukken, waarbij hij zijn talent als klassiek gitarist (luister eens naar zijn albums “Momentum” en “Bay Of King”) etaleert. Van romantische klassiek getinte melodieën schakelt hij abrupt over naar exotische ritmes of een snoeiharde blues. Hij smelt deze toch zeer gevarieerde potpourri aaneen tot een logisch en harmonisch geheel en laat zich hierbij bijstaan door zijn min of meer vaste begeleiders Roger King (toetsen), Gary O’toole (drums, zang), Nick Beggs (basgitaar), Rob Townsend (blaasinstrumenten) en Amanda Lehmann (zang, gitaar). Gastrollen zijn weggelegd voor onder anderen Chris Squire van Yes (basgitaar) en Simon Phillips (drums) en zijn eigen broer John op fluit.

Oh ja, we zouden op reis gaan. We steken van wal in Loch Lomond in Schotland. Prachtige afwisselende muzikale kustlijnen, onstuimig weer en vrijwel winststilte wisselen elkaar af. Mystieke gitaarklanken doen ons opstijgen in The Phoenix Flown. We komen even bij met het sfeervolle Til These Eyes met akoestisch gitaar, orkestraties en melancholieke zang. De aanvankelijke rust op de prairie in Prairy Angel (huilende gitaar met strings), wordt wreed verstoord door een stevig bluesarrangement met mondharmonica. We blijven nog even aan de Westkust, met A Place Called Freedom. Loom beleven we een zonsondergang in Between The Sunset And The Coconut Palms. Mysterieuze klanken uit het Midden-Oosten, ondersteund door aanstekelijke ritmes doen ons belanden in Egypte. Na een rustig begin laat Hackett de piramides schudden op hun grondvesten in Two Faces Of Cairo. Na twee welverdiende rustpuntjes is de koek nog niet op. Forse bluesrock dendert door de speakers in Catwalk. Aan het eind van de reis beleven we nog een episch stuk. We gaan met Turn This Island Earth de ruimte in. De reiziger krijgt weinig rust. Deze reis langs planeten en sterren is muzikaal gezien meeslepend. Zachtjes landt de capsule weer op aarde. De reis is ten einde.

Bij de gelimiteerde editie is ook een bonus-cd gevoegd. Van de negen korte nummers zijn er zes nog niet eerder uitgebracht. Het is zeker geen allegaartje van nummertjes die nog op de plank lagen. Ik beperk me even tot de Four Winds Suite: een mooie elektrische gitaarsolo, een miniatuurtje van piano en akoestische gitaar, nog een elektrisch stuk met een Santana-ritme met een klassiek gitaarstuk als afsluiting. Heerlijk.

Hackett heeft mij weer volledig weten te overtuigen met zijn meeslepende spel, grote mate van afwisseling en prachtige melodieën. De klasse druipt wederom van dit album af. Of hij nu rockt of de blues speelt, heel klein akoestisch speelt, romantisch van zich doet spreken of er bijzondere ritmes of melodieën ingooit, hij laat zien dat hij een hele grote is. Ik kan niet wachten op de volgende reis met Steve Hackett. Mijn koffer staat al gepakt in de gang.

Fred Nieuwesteeg