Hackett, SteveAlbum

Sinds zijn fenomenale solodebuut in 1975 (“Voyage Of The Acolyte”) heeft gitaarheld Steve Hackett een immens repertoire opgebouwd. Naast de ‘gewone’ studioalbums met de elektrische gitaar als centrale factor, maakte hij diverse uitstapjes zoals enkel akoestische gitaar cd’s en een paar revisited cd’s met muziek van zijn voormalige broodheer Genesis. Maar tussen de ongeveer veertig cd’s (inclusief video-opnamen) bevindt zich ook welgeteld één bluesplaat. “Blues With A Feeling” is in 1994 uitgebracht en in 2016 was het kennelijk tijd voor een remaster, met twee nieuwe nummers als bonus.

Ik heb wel even getwijfeld of ik hieraan een recensie zou moeten wijden. Het is immers pure bluesmuziek wat de klok slaat. Maar ja, het is wel Steve Hackett die deze veertien nummers vertolkt; een aantal bluesklassiekers en het merendeel nummers van eigen hand.

Lang voordat hij voor het eerst de gitaar ter hand nam speelde Hackett al mondharmonica op zijn vaders knie. En dat is een instrument dat net zo verbonden is met de blues als de gitaar. Het spreekt dan ook voor zich dat hij regelmatig naar de ‘Blues harp’ grijpt. Soms is het zelfs lastig om het onderscheid te maken: horen we nu de gitaar of de harmonica?

Door zijn diepgewortelde voorliefde voor dit genre weet Hackett dat blues niet veel meer nodig heeft dan gitaar en mondharmonica. Een stukje piano, een basloopje dat het ritme aangeeft, that’s all there is. En niet te vergeten de zang, waarover straks meer.

Bij de originele opnamen liet hij zich vergezellen door mensen waarmee hij zich in die tijd veelal op het podium liet vergezellen: Julian Colbeck (toetsen), Doug Sinclair (basgitaar) en Hugo Degenhardt (drums) en een blazersensemble. Bij de twee nieuwe nummers speelt Roger King mee op toetsen.

Hackett beschrijft zijn voorliefde voor de blues als volgt: blues is een muziekstijl die intens emotioneel en opwindend is. Bij die muziek zijn de eerste live elektrische gitaarklanken geboren, waarvan de rockmuziek veel  geërfd heeft.

Hackett laat horen dat hij eigenlijk alles kan spelen en zeker ook de blues. Vaak ligt het tempo in de nummers laag, maar ook in de meer uptemponummers laat hij zijn gitaar ook in dit genre op een emotionele manier ‘spreken’. Zijn melodieuze touch blijft vaak doorklinken. In zijn andere werk zijn overigens ook wel bluesklanken te horen en sommige van deze nummers zouden ook bijvoorbeeld op “Guitar Noir” (ook uit 1994) hebben kunnen staan.

Over de zang van Hackett is in de loop der jaren al veel gezegd en zeker niet altijd in positieve zin. Op “Blues With A Feeling” zingt hij alles, de instrumentale nummers natuurlijk niet, en hij doet dat heel ontspannen. Blueszangers leggen vaak hun hele ziel en zaligheid in de nummers die ze zingen om zo de intense emotie over te kunnen brengen. En dat laatste kan ik toch niet uit Hackett’s stem halen en dat is toch wel jammer. Wat zou het mooi en beter zijn geweest als bij deze heruitgave gebruik was gemaakt van een echte blueszanger…

Het blijft heerlijk klassiekers als The Stumble en So Many Roads weer eens te horen, maar het eigen werk van de meester klinkt ook lekker. Ook deze heruitgave zal net als het origineel in 1994 geen opzien baren. Dat is ook niet nodig, Hackett is geen bluesgitarist, hij liet het ook bij deze ene schijf, maar heeft een geslaagd uitstapje gemaakt. Een fijne bluesplaat, altijd goed om Steve Hackett te horen, ik ben een tevreden mens.

Fred Nieuwesteeg