Hackett, SteveAlbum

Dit is de elfde (of twaalfde, volgens de bijsluiter) liveplaat die Steve Hackett in zijn omvangrijke loopbaan heeft uitgebracht. Ik vind dat eerlijk gezegd tamelijk veel. Hoeveel live versies van Spectral Mornings kan een mens hebben? Steve is een fijne gitarist en zijn muziek moet gehoord worden, maar Is dit nou echt nog een waardevolle toevoeging?

Het is in elk geval geen slechte toevoeging, wat je er verder ook van vindt. Het album klinkt goed, niet te opgeklopt, het publiek is enthousiast en de band, in grote lijnen de club van “Out Of The Tunnel’s Mouth”, draait als een geoliede machine. Niet gek dat het concert een beetje in het teken van die plaat staat; zes nummers van “Out Of The Tunnel’s Mouth” komen voorbij.

Daarbij valt nu pas goed op hoe naadloos dat materiaal in het oeuvre past. Als je niet beter weet zou je denken dat Fire On The Moon van een plaat uit de jaren ’70 afkomstig is. In welke zin dat een compliment is weet ik eigenlijk niet zo goed, maar het feit blijft.

Verder bevat de plaat dus nog 14 stukken uit het rijke archief, waarbij onvermijdelijke dijenkletsers als Firth Of Fifth en Los Endos bij mij dezelfde reactie losmaken als altijd: het is knap gedaan, maar waarom zou je? Een steekproef leert dat er ten minste nog zeven live albums zijn waarop Steve Hackett Ace Of Wands ten gehore brengt. Zitten we écht te wachten op versie 8? En hoe anders is die? Dat lijkt me een fijn afstudeeropdrachtje voor een doctorandus in de prog, voor mij volstaat de constatering dat het wat op overdaad lijkt.

Over de repertoirekeuze kun je ook wat vragen stellen: Zo gaat Pollution C over in The Steppes, maar dat is hoorbaar van een ander concert, wat de overgang heel kunstmatig maakt. Afgezien daarvan vind ik Pollution C een bijzonder vaag liedje. Zo zitten er nog wat composities tussen waarvan je kunt afvragen wat ze toevoegen. Slogans? Vier minuten druk gefiedel. Tubehead? Zinloze Steve Morse imitatie!

Los van dat gemopper is “Live Rails” een tamelijk sterke verzameling knap gespeelde stukken, waarbij ik vooral de loftrompet wil steken over toeteraar Townsend, die met zijn gesorteerde blaasgerei interessante partijen en geluiden aan de stukken toevoegt. Daarmee verandert een nummer als Emerald And Ash bijna in een Van Der Graaf Generator compositie en dat is een vergelijking die je bij Hackett niet snel verwacht. Ook de saxofoonsolo in Ghost In The Glass is een chique aanvulling.

Mooie muziek, die op plaat 2 verandert in een gezellig feest, als Steve zijn grootste hits nog eens ten gehore brengt. Het heeft iets van een verjaardag met ome Wim zijn eeuwige accordeon, maar dan zonder kromme tenen. Firth Of Fifth, Blood On The Rooftops, Clocks, het zijn niet de vervelendste stukken om in één set te horen, zelfs als er een drumsolo in zit. Het publiek galmt ook gezellig mee met de oude Genesis potpourri.

Nog even over het geluid: dat is dus uitzonderlijk in orde. In sommige stukken hoor je de ruimte en beetje meegalmen, maar in alle gevallen is het geluid bijzonder helder en gedefinieerd, wat bij een live-registratie zeker niet altijd aan de orde is. De zang is verdacht goed, maar zelfs als er wel achteraf aan gesleuteld is ben ik daar dankbaar voor, want Hackett is natuurlijk niet de meest begaafde zanger. Daarbij heeft hij gelukkig ook een stel andere goeie stemmen in zijn band om op terug te vallen.

Overwegend tevredenheid dus, op deze nieuwe live plaat, met voornoemde kanttekeningen en deze waarschuwing: nou even geen nummer dertien of veertien, hoor. Even een paar maanden wachten!

Erik Groeneweg