Hackett, SteveAlbum

Het is altijd weer een bijzonder moment als stergitarist Steve Hackett nieuw werk uitbrengt. Hij bracht niet minder dan 26 studioalbums uit, maar hij weet zichzelf daarbij toch steeds weer te vernieuwen en zijn werk staat altijd bol van kwaliteit. Hij strooit ook nog eens kwistig met live-opnamen, die niet zelden in het teken staan van Genesis, de band waarin hij in de jaren ’70 furore maakte.

Hackett trekt regelmatig de wereld over om op te treden. De pandemie die de wereld in 2020 in zijn greep hield maakte dit onmogelijk en dit bracht hem ertoe zich op een meer bespiegelende manier op zijn muziek te storten. Dit heeft geleid tot een akoestisch album, het eerste sinds “Tribute” uit 2008, waarin hij een aantal klassieke stukken van zijn eigen (gitaar)helden op zijn eigen wijze vertolkte.

Op de laatste cd’s liet Hackett al regelmatig wereldmuziek doorklinken en dat horen we ook op “Under A Mediterranian Sky” duidelijk terug. Hackett liep al langer met het idee rond om weer eens iets akoestisch op te nemen en dit was het perfecte moment om de indrukken die hij op zijn reizen in het Middellandse Zeegebied opdeed te vertalen in uiterst sfeervolle muziek. Zo laat hij zijn gedachten elf keer gaan naar steeds een andere plek in de buurt van deze grote plas water en roept hij voor zichzelf en de luisteraar de sfeer van die specifieke stad of streek op.

De reis begint in Mdina, een eeuwenoud vestingstadje op Malta. Tromgeroffel en een indrukwekkende orkestratie brengen de luisteraar meteen eeuwen terug in de tijd. Na een minuut neemt Hackett het stokje over met subtiel akoestisch gitaarspel. In bijna negen minuten ontwikkelt zich een adembenemende symbiose tussen orkest en gitarist, dat Mdusa (The Walled City) tot een geweldige opening van de cd maakt.
De programmering, het toetsenwerk én de orkestraties, die veelvuldig terugkeren, zijn van de hand van Hackett’s vaste toetsenman Roger King. Naast de meester zelf verdient King een dikke pluim.

De diepblauwe kustlijn van Kroatië krijgt een delicate vertaling in Adriatic Blue. Het spel van Hackett is subtiel en verfijnd, King sluit hier met dromerige vioolklanken naadloos op aan. Iets levendiger gaat het toe als de Scirocco door de Egyptische oudheden waait. De sfeer uit deze oude beschaving wordt kracht bijgezet door het gebruik van de tär (een langhalsluit) door Malik Mansurov. De percussie doet ons nog meer onderdompelen in deze exotische wereld. Het orkestwerk dat langzaam wegebt samen met nog nauwelijks hoorbaar getokkel bezorgt me kippenvel.
En zo zet Hackett het ene smaakvolle tapasgerechtje na de andere antipasto voor als rijgt hij pareltjes aaneen tot een kostbaar snoer. In Memories Of Myths laat Christine Townsend aan het begin een trieste viool horen en na  subtiel getokkel en weer een van die mooie orkestraties lijken we even een ukelele te horen.

Buitenbeentje in het geheel is Scarlatti Sonata, dit is geen eigen werk, maar een bewerking van een klassiek stuk Italiaanse barokmuziek. Je hoort hier alleen de gitaar van Hackett, waarmee hij cross-string trills laat horen.
Een bezoek aan Pompeï vormde de inspiratiebron voor Casa Del Fauno. Je ziet bij wijze van spreken de faun eeuwen en eeuwen terug door de tuinen dansen, tot leven gebracht door het lichtvoetige fluitspel van broer John Hackett.
Op subtiele wijze brengt hij het conflict in Nagorno Karabach voor het voetlicht in The Dervish And The Djin. De tärspeler Mansurov komt uit Azerbeijan en Arsen Pertrosyan die de dudok (een Armeens blaasinstrument) bespeelt is een Armeniër. Hij lijkt hiermee te willen zeggen dat muziek meer bij elkaar kan brengen dan politici. De klanken lijken rechtstreeks uit het Midden-Oosten te komen. Nog een vast lid van de begeleidingsband van Hackett maakt zijn opwachting. Rob Townsend blaast een partijtje mee op sopraansaxofoon. Het gebruik van deze blaasinstrumenten zorgen voor een aparte, beklemmende sfeer.

Flamenco is meteen wat je denkt als je Andalusian Heart hoort. Dit voelt als een ode aan deze Spaanse meesters op de gitaar, waar deze sympathieke Brit niet of nauwelijks voor onder doet.

De Middellandse Zee is het verbindend element in de elf stukken die een passende afsluiting krijgen met The Call Of The Sea. Bij dit sfeervolle slotstuk zie je de schittering in het water en hoor je het zachte klotsen van de diepblauwe zee.

Steve Hackett is niet uit op effectbejag, hij hoeft niet te etaleren hoe goed hij kan gitaarspelen. Hij laat zijn gevoel spreken en vertaalt dit in fraaie technische staaltjes op zijn nylon- en stalen snaren, de 12-string gitaar, de charango en de Iraakse oud; deze laatste instrumenten om zijn voorliefde voor dit Mediterrane gebied én de daarbij horende muziek nog eens te onderstrepen.
Het is een genot om Hackett weer eens helemaal akoestisch te horen spelen en deelgenoot te zijn van zijn reizen door dit indrukwekkende gebied. Sluit je af van de wereld en laat je een kleine 50 minuten onderdompelen in die van Steve Hackett…