Hogarth, Steve and Richard BarbieriAlbum

Ik moet iets bekennen. De Marillion van ná Fish heeft mij nooit kunnen bekoren. De Fish van ná Marillion trouwens ook niet. Sta ik daarmee met 1-0 achter wanneer ik een mini-album van Steve Hogarth en Richard Barbieri moet bespreken? Niet per se. Ik kan Hogarth zijn stem best op zijn merites beoordelen, ook zonder de inbreng van de rest van Marillion. De man heeft trouwens sowieso heel wat meer op zijn cv dan die band alleen. Richard Barbieri idem dito: we kennen hem nú als de toetsenman van Porcupine Tree, al is het onduidelijk wat de status van die band is op dit moment, maar in een wat verder verleden was hij verantwoordelijk voor het synthesizertapijt onder de muziek van Japan.

De combinatie bracht in 2012 het album “Not The Weapon But The Hand” uit, een rariteitenkabinet van nummers met atonale toonsoorten, maffe ritmes en experimentele muzikale vertes. Progressieve muziek in de ware zin van het woord dus. Het minialbum “Arc Light” ligt in het verlengde van deze plaat, sterker, ik vermoed dat dit wat overblijfsels zijn van het vorige album. Geen probleem hoor, maar het is wel meer van hetzelfde: Barbieri laat weer eens zien waarom hij door Steven Wilson ooit bij Porcupine Tree is gehaald. Niet vanwege zijn virtuoze toetsenspel, maar voor zijn vermogen om een muzikaal fundament te bouwen met klanken. Meer Brian Eno dan Rick Wakeman, zeg maar. En Hogarth kan zijn ei kwijt met teksten en stemverbuigingen die het bij Marillion nooit tot de plaat zouden halen.

Vier nieuwe nummers en één remake van het vorige album, dat is de schamele oogst voor wie verlangt naar meer van dit duo. Het openingsnummer Arc Light wordt gedragen door prachtig pianospel, met de stem van Hogarth van heel dichtbij opgenomen, waardoor een intimiteit wordt gecreëerd die door de synthesizerondertoon vervolgens weer kundig onschadelijk wordt gemaakt. In het tweede deel van het nummer houdt de stem van Hogarth het midden van John Lennon en Liam Gallagher van Oasis.

Intergalactic is een nummer dat alleen op de Deluxe iTunes-versie van “Not The Weapon But The Hand” was opgenomen. Misschien dat dit de reden is dat deze in een ietwat nieuwe versie op “Arc Light” staat. Wel een lekker nummer trouwens, niet in de laatste plaats door de scheurende gitaarpartij van Aziz Ibrahim (Stone Roses). Daddy Does Work heeft een elektronische ritmepartij die mij direct doet denken aan “1984” van Anthony Phillips. Het onderwerp en de tekst liggen er een beetje te dik op naar mijn smaak. Daddy werkt de hele tijd, ook als hij thuis is, mammie is verdrietig en ik kan niet van daddy houden. Dat is ook het probleem met de tekst van Oil: olie, er komt alleen maar ellende van is de bijna letterlijke strekking van de woorden. Dat neemt niet weg dat het verreweg het spannendste nummer van de cd is. Opening met een Arabisch deuntje, dat daarna overgaat in wat meer Indiaas getinte muziek, compleet met tablas. Within You Without You van de Beatles in een pikzwart jasje (pun intended).

Het laatste nummer, Elaine, is een prachtige ballade, waarin Hogarth’s stem zijn hele spectrum bestrijkt. Hoofdbestanddeel is ook hier weer de grand piano. Het lijkt een op het eerste gezicht een standaard liefdesliedje, zeg maar Hogarth’s Kayleigh, maar na een frase of tien komt de aap uit de mouw: “Your love embarassed me sometimes / We never realize we are our mother’s babies / All of our lives”. Het is een afscheid: “I shall believe you’re somewhere shining  / One of a perfect pair / Back together / free of care”. Ontroerend.

Marcel Debets