Howe, SteveAlbum

Het is lastig een goed oordeel te vellen over een plaat vol demo’s en restjes; de geluidskwaliteit is op spreekwoordelijk demoniveau en de kliekjes zijn niet voor niets niet op de officiële platen terechtgekomen. Bij Steve Howe komt er nog een probleem bij: de al eerder in recensies gememoreerde slordigheid van zijn spel komt in kladjes als die waarmee “Homebrew 3” volstaat nog duidelijker aan het licht. Je kunt eigenlijk alleen maar beoordelen of de plaat ook goed te beluisteren is als album op zichzelf en vergeten dat het bedoeld is als voetnoot bij andere platen. Dat valt niet mee.

Toch is “Homebrew 3” een aardige plaat voor de fans van de verschillende bands waarin Howe gespeeld heeft. Van sommige nummers, zoals Turbulence, van de gelijknamige soloplaat, krijg je een verdienstelijke alternatieve versie, die vooral illustreert hoezeer Howe zijn ideeën nog bijschaaft op het moment dat hij voor het ‘echie’ gaat. Tot mijn verbazing herontdekte ik tijdens de eerste nummers van “Homebrew 3” – vooral stukken uit zijn solowerk – waarom Steve Howe zo’n invloedrijke gitarist is geweest. Hint Hint en The Main Title (werktitel voor Nothings Any Good Anymore) zijn op zijn minst knappe composities, gespeeld door een briljante gitarist met een volstrekt eigen geluid. Luister maar eens naar de versie van Solar Winds, een bluesy stukje met een heerlijke solo. Jammer dat het zo kort is!

Ook van de latere perioden zijn sommige stukken de moeite waard, zoals het pittige It’s Too Late en From Door To Door. Lekkere rock met sterk gitaarspel.

Het wordt wat pijnlijker als Howe gaat zingen, zoals op Just A Passing Phase, een stuk dat gelukkig in instrumentale uitvoering bekend werd. Ook No Deceiving en Kind Of Friends (een vroege versie van Light Years) zijn niet echt om aan te horen. Flauwe zanglijnen, erbarmelijk gezongen. Gelukkig wordt het laatste stuk gevolgd door Pyramidology, een knappe eerste studie van de solo in Natural Timbre.

Dan staan er ook nog wat teveel van die onbegrijpelijk domme deuntjes op die Howe vooral de laatste jaren uitbrengt. Vrolijke niemendalletjes als In The Course Of The Day en Familytree, dat net zo makkelijk ook van BZN had kunnen zijn. En zijn er echt mensen die de eerste ontstaansmomenten van stukken van “The Ladder” of “Union” willen horen? Mogen die dan een straatverbod voor een kilometer of 10 rond mijn huis?

Over het algemeen staan er veel erg korte stukjes op “Homebrew 3”, flarden die in- en uitfaden zonder doel of noodzaak. Eén minuut twintig In Your World is letterlijk waardeloos, wat moet je daar nou mee? Wat heb je aan minder dan een minuut van GTR’s Still Get Through?

Nog een minpuntje: In het boekje beschrijft Howe de ontstaansgeschiedenis van elk stuk, maar als de uiteindelijke titels je niets zeggen omdat je die platen niet kent, betekent dat helemaal niets. Waarom niet even de albumtitel vermeld?

Nou ja, “Homebrew 3” is een stuk beter te verteren dan bijvoorbeeld “Spectrum” en “Elements”, de laatste echte Howeplaten, al is daar niet veel voor nodig. Voor de fans, zullen we maar zeggen.

Erik Groeneweg