Hughes, SteveAlbum

Zo rood als de vorige, zo blauw is deze. We hebben het hier over het door Steve Hughes gecreëerde tweeluik “Once We Were”. Dat ook de muzikale verschillen tussen de albums overduidelijk  zijn is iets dat je mag hopen. Wel straalt de broer-zus verhouding aan alle kanten van de twee schijfjes  af. Enige vrees voor overdaad was me niet vreemd toen ik tijdens het recenseren van “Part One” vernam dat er binnen een half jaar een tweede deel zou verschijnen.

Het op 9 december 2016 verschenen “Part Two” is allesbehalve overdadig ten opzichte van deel één. De multi-instrumentalist tapt hier samen met zijn gasten, waaronder wederom de gitaristen Keith Winter en Dec Burke, stilistisch uit een ander vaatje. Het is gedreven artrock die vermengd wordt met pop. Ik spits er mijn oren graag voor en hoewel Hughes ook op dit tweede deel elementen jazz, reggea en heel veel prog in zijn muziek verwerkt laat het album zich maar moeilijk vergelijken met de meer psychedelische voorganger.

Toch is het onmiskenbaar Steve Hughes wat je hoort. Hughes, die we het beste kennen van zijn tijd als drummer bij Big Big Train, Kino en The Enid, heeft een nogal eigenzinnige manier van componeren. Over het algemeen weet hij drukke loopjes af te wisselen met ingetogen momenten, abrupte breaks met vloeiende overgangen en mooie melodieën met vervormde geluiden. Te midden van al zijn verrichtingen staat altijd zijn mooie, hoog aangesneden stem die een melancholieke laag over de muziek heen legt. Het is de kers op de taart. Hoe je het ook bekijkt: Hughes maakt interessante muziek die barst van de ambitie. De man heeft heel wat te bieden.

Elke keer als  ik het album beluister groeit de lijst met vergelijkingsmateriaal en dat betekent absoluut niet dat de muziek geen eigen gezicht heeft. Hughes doet gewoonweg heel veel in minder dan een uur tijd. Ik hoor Brother Ape, Keane, Galahad, Man On Fire, Chris en ik moest zelfs een keer even aan Knight Area denken. Die vele geluiden nemen ook met zich mee dat er nogal wat lagen te doorboren zijn. Het begint al bij de dreampop van opener The Game waar de sprankelende  piano de basis vormt voor een zowel krachtige als sierlijke sax en waar een zinderende gitaarsolo aanwezig is. In Life’s A Glitch horen we een sterke song die omkleed is met een gruizige laag, een industrieel geluid zoals dat wel vaker op dit album voorkomt. Ik kan en wil me niet aan m’n plicht onttrekken en zeg dan ook dat Hughes een erg goede toetsenist is. Luister even naar zijn solo in het trance-achtige They Promise Everything of naar dat machtige gesjees over de klavieren in het bijna instrumentale Clouds. Op de een of andere manier komt steeds Martin Orford op m’n netvlies.

De overige nummers  die dit  album sieren zijn stuk voor stuk noemenswaardig. Propaganda: Part Two is een kort intermezzo met een slepend ritme. There’s Still Hope heeft een donkere uitstraling, She’s mag met z’n ongrijpbare momenten gezien worden als een mini-epic terwijl het met Spider On The Ceiling en afsluiter One Sweet Word behoorlijk toegankelijk wordt. Al deze nummers maken dit album tot een bont geheel dat toch ook weer zo eenduidig is als z’n blauwe kleur.

“Once We Were Part Two” is ton sur ton, maar in het houden van zullen de meningen verder uit elkaar liggen. Je kan het album koesteren om z’n idealistische, ambachtelijke muziek. In dat geval zal blauw in al z’n scharkeringen je lievelingskleur zijn. Je kan je ook nogal storen aan de muziek omdat het af en toe zo bedacht klinkt. Hoe dan ook; dit is een controversieel album dat een nog meer eigenzinnig tweeluik completeert. Diepe buiging voor meneer Hughes.

Dick van der Heijde