Hughes, SteveAlbum

De oude Hughes was drummer met een voorliefde voor oude jazz. Dan moet kleine Steve ook maar gaan drummen, heeft hij vast gedacht. Het is er als het ware ingeslagen. Decennialang zat Steve Hughes achter de drumkit van een heel scala aan bands. Kennelijk deed hij dit niet onverdienstelijk, want hij was te horen bij niet de minste bands als Big Big Train, The Enid en Kino. Misschien heeft hij een tik van de molen opgelopen, maar Hughes vond het tijd de wereld te laten zien dat hij meer in zijn mars heeft dan vaardig met twee stokjes omgaan. Een heuse eigen cd is het resultaat, met als titel een topografische variant op een Yes klassieker, Tales From The Silent Ocean.

De titel en met name dat stuk van die stille oceaan zou je misleidend kunnen noemen, Hughes komt zeker niet met ‘stille verhalen’. Hij noemt zelf dat invloeden in zijn muziek te horen zijn van Rush, Toto, Marillion, Prefab Sprout, Tears For Fears en Scritty Politty. Ik voeg daar dan nog Big Big Train aan toe. Het lijkt erop alsof hij het drukke, soms gehaaste en gecompliceerde van al die bands in zijn eigen werk heeft willen stoppen. De muziek is vol, overvol. Ik dacht in het begin echt een paar keer dat er twee nummers door elkaar werden afgespeeld. Sterker nog, na tien keer luisteren is dat effect er nog steeds! Echt rust wordt de luisteraar niet gegund. Ook in de rustige stukken, die er gelukkig ook genoeg zijn, met akoestisch werk, moet kennelijk vaak toch nog een extra laagje of een toetsendingetje worden toegevoegd. Hij wil als drummer natuurlijk ook een stempel drukken op het geheel, maar hij lijkt erg de behoefte te hebben te laten zien wat hij allemaal in huis heeft, door veel instrumenten samen, meerdere melodielijnen tegelijk, geluidseffecten en ga zo maar, door te gebruiken. ‘Veel’ betekent ook lang. Hoeveel gaat er op een cd? 80 minuten max? Hij propt er dik 79 minuten op zijn Tales. Je krijgt dus zeker veel waar voor je geld.

Hughes speelt zelf toetsen, doet dat behoorlijk en laat de klavieren een behoorlijk stempel op het geheel drukken. Hij soleert er regelmatig lustig op los. Sterker nog, het toetsenspel is soms wervelend en hij weet er uiteenlopende sferen mee te creëren. Zijn vriend J.C. Strand zorgt voor de zwaardere gitaarstukken, ook niet slecht. Niet overdreven, maar zeker in voldoende mate komen solo’s binnen en in combinatie met de toetsen van zijn vriend is dat soms smullen. Oud kompaan van Big Big Train, Sean Filkins, levert met zijn zo herkenbare stemgeluid enkele vocale bijdragen en van het legertje zangeressen valt Ezzy Anya op met een mooie alt. Zelf zingt hij ook nog eens niet onverdienstelijk. Om de gaatjes die dan mogelijk toch nog in het geheel overblijven, voegt Hughes orkestraties toe en is een violist ingehuurd.

Hoewel propvol kan toch ook wel worden genoten van de gecompliceerde composities die hij vooral in de zeven lange tot zeer lange tracks stopt. Daar staan dan vier hele korte nummers als tegenwicht tegenover. De muziek verveelt geen moment, er is geen ontkomen aan en de in totaal vijf vocalisten dragen verder bij aan een afwisselend geheel.

Steve Hughes laat zien het nodige in huis te hebben en blijkt van vele markten thuis te zijn. Veel tijd en energie is in zijn debuut gestoken en dit verdient waardering. Helaas gaat het hier en daar over de top en vliegt hij uit de bocht, waarbij hij geen maat weet te houden met wat hij ons wil laten horen. Misschien is dat er ook de oorzaak van dat geen nummer of melodietje blijft hangen, iets dat toch altijd wel prettig is. Hughes produceert per saldo toch een bijzonder debuut waarmee hij aantoont over een groot proghart te beschikken. Het mag van mij allemaal wel een onsje minder: overal een procent of twintig vanaf en dan denk ik dat hij voor een hele fraaie opvolger kan zorgen.

Fred Nieuwesteeg