De debuutplaat van de sympathiek Nijmegenaar Steve Merlin (echte naam Pasveer) ziet er fantastisch uit. Het artwork bestaat uit fraaie prenten en schilderijen die een sprookjesachtige sfeer uitademen. Hetzelfde geldt vanzelfsprekend voor de muziek. “Close To The Moon” is een conceptplaat over een muzikant die na veel vluchtige uren het meisje van zijn dromen ontmoet en hoe die liefde hem verandert. Dat is een wel erg korte samenvatting van een soort magisch-realistisch verhaaltje, maar de tekst in het boekje is – door het lettertype, de bonte afbeeldingen erachter en het toch wat moeizame Engels – niet makkelijk te lezen.Merlin speelt gitaar en zingt dromerige liedjes die Italiaans aandoen. Hostsonaten met zang, die sfeer. Hij heeft een prettige, maar weinig karakteristieke stem. Zijn gitaarspel is al even ingetogen, er wordt niet gerockt op deze plaat. Daarbij wordt Merlin bijgestaan door een aantal sterke muzikanten met – hoofdzakelijk – akoestische instrumenten als cello, viool en trompet. Als de plaat iets minder fris had geklonken, had het zo een vergeten progmeesterwerk uit de jaren ’70 kunnen zijn. Door de vele akoestische staalsnarige gitaren is de klank echter soms aan de schelle kant. Gelukkig is het geluid zo mooi open dat dit niet stoort.
Wat wel stoort is het gebrek aan muzikale uitschieters. Het enige nummer dat blijft hangen is Mind Eye en dat komt omdat de zanglijn in het couplet verdacht veel lijkt op Sunday Bloody Sunday van U2. De meeste nummers zijn wat somber en sober en ontberen een pakkend refrein. Het kabbelt lekker door en verveelt niet echt, maar er gebéurt ook niet veel. Op zijn website spreekt Merlin de ambitie uit eens de ideale gitaarsolo te willen spelen; een opwindende gitaarsolo zou inderdaad al een stap in de goede richting zijn.
Dat neemt niet weg dat “Close To The Moon”, waar Merlin 17 jaar aan gewerkt heeft, een fraaie plaat is. Echt zo’n zondagochtendplaat, als de croissantjes warm zijn en de zon over de brunchtafel speelt. Daar wil je geen zware kost bij en voor zulke momenten is dit de ideale plaat. Mooie pianootjes, ingetogen synthesizerklanken, lekker rustig.
Erik Groeneweg