Morse, SteveAlbum

De ‘Prime Cuts’-serie van het Amerikaanse proglabel Magna Carta is tamelijk dubieus. Onder het banier van deze serie wordt oud materiaal van de klasse paarden uit de stal van Magna Carta opnieuw uitgebracht op verzamelaars. Mijn bezwaren hiertegen zijn meerdere: ten eerste schijnt het dat de artiest zelf niet betrokken wordt bij de samenstelling van de plaat en krijgt hij geen cent te zien (Dream Theater-drummer Mike Portnoy heeft hierom het label aangeklaagd) en bovendien betreft het hier niet alleen materiaal van de artiest zelf, maar ook nummers waarop hij een gastbijdrage levert. Deze verzamelaar van Steve Morse bevat zo ondermeer een Yes-cover, een Rush-cover en een nummer van een soloplaat van Dream Theater-toetsenist Jordan Rudess. Deze laatste twee nummers zouden gezien de bezetting van de band net zo goed op een ‘Prime Cuts’- plaat van Dream Theater-leden Mike Portnoy respectievelijk Jordan Rudess kunnen staan.

Degenen die het solomateriaal van de heer Morse kennen, weten dat dit voornamelijk instrumentaal is; er komt dan op deze plaat ook geen vocalist voor. De stijl van Steve Morse wordt gekenmerkt door de subtiele mix van blueselementen met onder andere countryinvloeden, dit alles met het kenmerkende gitaargeluid van Morse, die slechts zeer weinig distortion gebruikt. Zijn nummers echter zijn geen typische gitaristennummers: daar waar andere gitaarhelden van Morse’s generatie, zoals Steve Vai en Joe Satriani, zich regelmatig bezondigen aan doelloos pingelen, verzanden de solo’s en nummers van Morse niet in een egotrippende notenbrij. Als zodanig is het werk van deze gitarist steeds toegankelijk, ondanks het instrumentale karakter. Deze plaat is echter geen doorsnede van Morse’s gehele carrière: daar deze verzamelaar alleen materiaal bevat dat onder het banier van Magna Carta is uitgebracht, bevat het geen nummers van de bands waarbij Morse gespeeld heeft, zoals The Dixie Dregs, Kansas en Deep Purple. De leek kan zich dus vergissen als hij dit album koopt: het biedt niet per se wat hij denkt te krijgen.

De meeste nummers op dit album zijn van hoge kwaliteit, hoewel ik wel mijn vraagtekens zet bij Led On, een nummer van de plaat “Sonic Residue From Vapourspace”, een Magna Carta-album met remix-versies van verschillende nummers. Dit nummer is een zeurderig dance-nummer dat met zijn bijna zeven minuten al gauw gaat vervelen. Het ontbreekt aan een behoorlijke opbouw of een leuke melodie.

Wel zeer mooi is een nummer als Prognosis, een prettig instrumentaaltje met een vriendelijk thema. Dit nummer is kenmerkend voor wat Morse solo placht te maken. De op deze plaat gegeven versie van Rush-klassieker La Villa Strangiato voegt in mijn ogen weinig toe, het is niet een afwijkende interpretatie van het origineel en had als zodanig achterwege gelaten kunnen worden. Wel mijn complimenten voor de medewerkende muzikanten, maar ik hoor toch liever het origineel.

Het nummer Quantum Soup van Jordan Rudess is een nummer zoals we dat kennen van deze toetsenist: veel rare toetsengeluiden en -effecten en gedegen spel. Dit nummer, dat door zijn thema’s klinkt als de soundtrack van een film, blijft echter niet boeien voor de volle 11 minuten. Geen commentaar op de bijdrage van Morse, maar wel op de mix: dit nummer is slechter geproduceerd dan de rest van de plaat.

Leuk is het klassiek aandoend Air On A 6 String, waar Morse een thema steeds herhaalt, telkens in een variatie. Ook Morse’s versie van The Clap, het legendarische akoestische gitaarnummer van “The Yes Album” van Yes, is aardig. Morse’s interpretatie geeft deze klassieker een country-achtige bijsmaak.

Al met al moet ik concluderen dat dit album niets toevoegt aan de discografie van de heer Morse, daar het zijn doel als verzamelaar voorbijschiet door de incomplete weergave van het werk van de gitarist. Ook zijn niet alle nummers even sterk, sommige zijn zelfs abominabel. Persoonlijk zet ik liever een soloplaat van de heer op of anders één van de albums van The Dixie Dregs. Dit smaakt namelijk teveel naar een manoeuvre van Magna Carta om op een louche manier snel centjes te verdienen, een initiatief dat niet prijzenswaardig is en bovendien slecht uitgevoerd.

Christopher Cusack