Unruh, SteveAlbum

Laat ik mij met de volgende stelling eens op glad ijs wagen: ‘Steve Unruh kan zich op alle muzikale fronten meten met Steven Wilson’.

Ik zal nu vast de lachers op mijn hand hebben. Dat maakt niet uit, want wie het laatst lacht…
Tot op bepaalde hoogte is Unruh te vergelijken met Wilson, ware het niet dat Unruh geen toetsen speelt en uit de Verenigde Staten afkomstig is. Net als Wilson met Porcupine Tree heeft Unruh in Resistor zijn eigen band met bandleden van vlees en bloed en wat aanvankelijk voor Porcupine Tree gold, is helaas nog steeds van toepassing op Resistor: te weinig waardering en erkenning.

Wat Unruh weer voor heeft op Wilson is het aantal solo-albums. Het voorliggende “Challenging Gravity” is al weer het negende album van deze uit Rhode Islands afkomstige muzikant. Op dit vrijwel volledige akoestische album neemt hij zoals gebruikelijk naast de zang ook alle instrumenten voor zijn rekening. Naast gitaar zijn dat ook fluit en viool wat de muziek een soms klassieke signatuur geeft.

Veel nummers kennen een fraaie opbouw waarin wordt toegewerkt naar een climax. Prima voorbeeld daarvan is Twilight In India waarin akoestisch tokkelend gitaarspel over gaat in fraaie ritmische akoestische (slag)gitaar. Klinkt de stem van Unruh in het eerste deel van dat nummer nog als Art Garfunkel, in het uptempo deel van het nummer zakt zijn stem een octaaf waardoor je denkt een andere zanger te horen. Overigens doet hij dat ook in Resistor. De akoestische benadering van dit album betekent niet dat we hier met softe muziek te maken hebben. Challenging tapt immers uit een ander vaatje met aan het begin en einde krachtige muziek en dito zang. Fragiel en klein wordt dit nummer in het centrale deel waarin Unruh zichzelf begeleidt met ingetogen en warm vioolspel. Deze man blijkt in staat binnen een compositie uiteenlopende sfeertekeningen neer te zetten.

Uiteraard ontbreken de pure ballads niet en deze worden je voorgeschoteld met het melancholieke Bluebird en Fighting Gravity. Het volledig instrumentale en vrolijk klinkende The Path To Alhambra kent ‘hoe kan het ook anders’ invloeden van Spaanse flamenco muziek. Dit tekent ook de veelzijdigheid van Unruh.

Net als Wilson produceert Unruh zijn albums helemaal zelf, en, in het geval van “Challenging Gravity” hoe?! Dit album is zonder twijfel het beste geproduceerde wat ik dit jaar heb gehoord. De dynamiek van deze schijf is ongekend waardoor alle instrumenten zowel zacht als hard kraakhelder te horen zijn. Eigenlijk hoort “Challenging Gravity” thuis in de jaarlijst van iedere liefhebber van goede muziek en zeker de fans van Steve Unruh en Resistor.

Hans Ravensbergen