Walsh, SteveAlbum

Er zijn eigenlijk maar twee goede redenen om “Shadowman” van Steve Walsh hier te bespreken.
1. De man was als zanger/toetsenist verbonden aan het alom bekende progressieve rockgezelschap Kansas.
2. Steve Walsh heeft sinds kort een platencontract getekend bij een erkend label op het gebied van progressieve rock. Dat label heeft dit oorspronkelijk in 2005 uitgebrachte album nu opnieuw uitgebracht, geremasterd en wel en voorzien van twee extra nummers.
“Shadowman” is immers niets meer en minder dan een (hard)rockalbum met stevige invloeden van AOR. Deze afkorting staat voor Adult Orientated Rock, of rockmuziek voor volwassenen (wie zal dat bedacht hebben?).

Als wereldwijd bekende strot heeft Walsh natuurlijk geen nadere introductie nodig. Op deze schijf rockt hij als nooit tevoren. “Shadowman” is wat dat betreft ook een stuk toegankelijker dan “Glossolalia”, waar hij toch meer koos voor complexe en moeilijk te doortasten composities. Maar dat lag waarschijnlijk meer aan Trent Gardner dan aan Walsh zelf.

De muziek zal vooral de liefhebbers van Streets en Kansas ten tijde van het album “Power” aanspreken. Geen moeilijkdoenerij maar gaan met die banaan.
Zo zet opener Rise al gelijk de toon met een aan Dream Theater refererend geluid. Meestamper Shadowman is het alleen al waard om al bij dit tweede nummer de repeatknop van je installatie te activeren. Net als Keep On Knocking overigens met een onvervalste driekwartsmaat.

Tot rust komt Walsh op Pages Of Old, waarin zijn karakteristieke hese en hoge stemgeluid mooi tot zijn recht komt boven het door hem zelf neergelegde toetsentapijt.
180 Graden draait Walsh met Hell Is Full Of Heroes. Een zeer modern nummer wat zich het best laat omschrijven als moderne techno-metal. Het nummer dendert in een hoog tempo en doorregen met elektronische effecten je speakers uit. Ja, laat die Walsh maar schuiven.

Het tien minuten klokkende After is zonder twijfel het fraaiste nummer. Niet geheel ontoevallig speelt hier David Ragsdale zijn partijen mee op viool. Veel orkestrale toetsen en bombast gierend gitaarwerk van Joel Kosche, beukende riffs en de subtiele rustige momenten. Ja, dit is Kansas ten voeten uit.

Het meeslepende The River heeft een sterke voel-je-goed zanglijn en wordt fraai ondersteund door breed uitgemeten orkestrale toetsen. Een geweldig nummer in al zijn eenvoud.
De resterende twee bonusnummers voegen niet bijster veel nieuws aan het album toe. Ze zijn leuk voor de verzamelaar die zijn Steve Walsh-collectie graag compleet wil houden.

In mijn bespreking van “Minor Complexities” van Contrarian stak ik misschien de draak met Walsh. Met “Shadowman” fluit hij mij met terugwerkende kracht terug. Hulde!

Hans Ravensbergen