Wilson, Steven

2 mei, 013, Tilburg

Info
Website: http://www.swhq.co.uk/
Speciale "Grace For Drowning"-website: Grace For Drowning
Facebook: Steven Wilson
Nick Beggs: basgitaar, Chapman Stick, zang
Adam Holzman: toetsen
Marco Minnemann: drums
Theo Travis: saxofoon, fluit, toetsen
Niko Tsonev: gitaar
Steven Wilson: zang, gitaar, toetsen
No Twilight Within the Courts of the Sun
Index
Deform to Form a Star
Sectarian
Postcard
Remainder the Black Dog
Harmony Korine
Abandoner
Like Dust I Have Cleared From My Eye
Luminol
No Part of Me
Raider II
Toegift
Get All You Deserve

An evening with Steven Wilson and Band

Eindelijk was het dan zover. Vanwege persoonlijke redenen heb ik het concert in Paradiso en Zoetermeer in oktober 2011 moeten missen, maar gelukkig had Steven Wilson besloten om voor nog een reeks concerten terug te komen met zijn ‘Steven Wilson Band’. Voor deze gelegenheid had Wilson gekozen voor een van de betere concertpodia van ons land, een locatie waar hij al zo vaak heeft opgetreden dat het direct vertrouwd aanvoelt (en voor mij natuurlijk bijna een thuiswedstrijd). Dat Wilson een perfectionist is weten we allemaal, het geluid in 013 was dan ook perfect afgesteld zodat we optimaal konden genieten.

Steven Wilson 013 Eric de Bruijn Fotografie-33 Steven Wilson 013 Eric de Bruijn Fotografie-83

Bij binnenkomst werden we getrakteerd op muziek van Bass Communion die als langdurige intro doorloopt totdat het concert begint. De gehele entourage van 013 was prachtig ingericht. Grote projecties van het artwork van Lasse Hoile, die ook op het album Grace For Drowning te zien zijn, werden op het doek voor het podium getoond. De schaduwen van de mensen achter het doek, die de laatste voorbereidingen aan het doen waren, schemerden hier tussendoor. De sfeer voor de avond is gezet.

Een voor een komen de muzikanten het podium opgelopen, waarbij het doorzichtige gordijn nog voor het podium bleef hangen. Marco Minnemann nam achter de drums plaats, waar hij soms beheerst en vaak als een beest te keer zou gaan. Nick Beggs, basgitaar en sticks, vervolmaakte de ritmesectie. De wijze waarmee Beggs op de Chapman Stick kan tappen was indrukwekkend. Vervolgens zien we Adam Holzman op toetsen en Niko Tsonev, die de rol van Aziz Ibrahim in de band had overgenomen, op gitaar. Theo Travis speelt al lang geen achtergrondrol meer in de band. Hij eiste ook deze avond een prominente rol op door diverse fluiten en saxofonen te bespelen en regelmatig ook de toetsen van Wilson over te nemen. Tenslotte kwam Steven Wilson blootsvoets het podium opgelopen, die als een echte dirigent, buigend, het applaus in ontvangst nam. Het openingsnummer No Twilight Within The Courts Of The Sun was ingezet zodra Minnemann achter het drumstel had plaatsgenomen, en met de toevoeging van iedere muzikant werd het nummer steeds herkenbaarder. Als na bijna vijf minuten Steven Wilson eindelijk zijn gitaar beroert was het meteen vuurwerk. Ondanks een lichte verkoudheid was Wilson goed bij stem.

Steven Wilson 013 Eric de Bruijn Fotografie-88

Wilson leek het deze avond redelijk gemakkelijk te hebben, alle instrumenten zijn goed toegewezen aan perfecte muzikanten, die ook tesamen als een hechte band bleken te spelen. Maar toch kruipt het bloed waar het niet gaan kan en zou Wilson zich met alle facetten van zijn muziek bemoeien. Hij had volledige controle, liep op en neer om aanwijzigingen te geven en dirigeerde op zijn eigen wijze de gehele band. En natuurlijk speelde hij de moeilijke, stevigere en vervormde stukken zelf op zijn gitaar en verbleef hij opvallend veel achter zijn toetsen. Hiermee deed hij zijn eigen slogan ‘een toetsenist is een gefrustreerde gitarist’ eer aan.

Het voor het podium hangende gordijn was perfect om de mooie beelden, die de show van Wilson bevat, te tonen, maar het belemmerde ook het contact met het publiek. Als na het nummer Sectarian het (letterlijke) doek dan viel, begon Steven Wilson het publiek te bespelen. Wilson staat niet bekend om zijn breedsprakigheid op het podium, maar deze avond deed hij zeker een poging. Toen op een gegeven moment een bh het podium op werd geworpen, kon hij hier zelfs grappen over maken. Nick Beggs had uiteindelijk het genoegen om zich over dit kledingstuk te mogen ontfermen, waarbij de grap over zijn vorige band Kajagoogoo mij overigens ontging.

Steven Wilson 013 Eric de Bruijn Fotografie-78 Steven Wilson 013 Eric de Bruijn Fotografie-56 Steven Wilson 013 Eric de Bruijn Fotografie-51

Op de vraag wie er vorig jaar in Paradiso ook bij was, kon een groot gedeelte van de zaal bevestigend antwoorden. Wilson was hierdoor enigszins verrast en kon alleen maar aangeven dat de setlist er ongeveer hetzelfde uit zou zien. Echter met de toevoeging van een compleet nieuw nummer Luminol dat hij speciaal voor deze soloband had geschreven. Dit nieuwe nummer is, volgens Steven Wilson zelf, een episch en progressief nummer en het heeft psychedelische rock invloeden, klinkt jazzy, Focusachtige fluitgeluiden, sterke drums en een indrukwekkende synthesizersound. De King Crimson/Beatles invloeden zijn ook duidelijk hoorbaar.
De symbiose tussen de bandleden is zo hecht, dat ze nog meer plannen hebben als band. Zo kondigde Wilson aan dat ze met deze band een album gaan opnemen dat in de eerste helft van 2013 moet verschijnen.

Het concert was erg stevig, mijn inziens zelfs steviger dan vastgelegd op zijn recente live album. De nummers werden met veel overtuiging en kracht gebracht. Hebben de albums toch ook hun rustige ambiente momenten, vanavond kregen we regelmatig een muur van geluid op ons afgevuurd. Met name de epic Raider II stond als een huis. Tijdens de rustige opening van dit nummer kon iemand in het publiek het toch niet laten om er doorheen te schreeuwen (jammer). De explosie van geluid die daarna volgde was overweldigend.

Steven Wilson 013 Eric de Bruijn Fotografie-94

In de herkansing heb ik dan toch de solouitspattingen van de grootmeester Wilson mogen aanschouwen. De show compleet met gasmasker, indrukwekkende projecties en goede geluidskwaliteit, deed zeker niet onder voor een Porcupine Tree of Blackfield optreden. De band staat op het podium alsof ze al jaren met elkaar samen spelen. En de muziek die Wilson maakt is natuurlijk perfect. Of om met de woorden van Nick Beggs uit zijn comic “Steven Wilson’s Day Off” te spreken: “The goblet of experimental – progressive – industrial – jazz”.

Verslag: Mario van Os
Foto’s: Eric de Bruijn

Send this to a friend