Wilson, Steven

3 februari 2016, 013 Tilburg / 4 februari, Oosterpoort Groningen

Locatie
3 februari 2016 - Poppodium 013, Tilburg

4 februari 2016 - De Oosterpoort, Groningen
Steven Wilson: zang, gitaar, basgitaar, toetsen
Nick Beggs: basgitaar, Chapman Stick, gitaar, zang
Craig Blundell: drums
Adam Holzman: toetsen
Dave Kilminster: gitaar, zang
TILBURG:

Set 1 (Hand. Cannot. Erase.):
First Regret
3 Years Older
Hand Cannot Erase
Perfect Life
Routine
Home Invasion
Regret #9
Transience
Ancestral
Happy Returns
Ascendant Here On...

Set 2:
Dark Matter
Harmony Korine
My Book of Regrets
Index
Lazarus
Don't Hate Me
Vermillioncore
Sleep Together

Toegift:
The Sound of Muzak
The Raven That Refused to Sing

GRONINGEN:

Set 1 (Hand. Cannot. Erase.):
First Regret
3 Years Older
Hand Cannot Erase
Perfect Life
Routine
Home Invasion
Regret #9
Transience
Ancestral
Happy Returns
Ascendant Here On...

Set 2:
Drag Ropes
Harmony Korine
My Book of Regrets
Index
Lazarus
Don't Hate Me
Vermillioncore
Sleep Together

Toegift:
Space Oddity
The Sound of Muzak
The Raven That Refused to Sing

Een dag voor het optreden krijgen alle bezoekers van het uitverkochte concert het volgende bericht: “Het tijdschema voor morgen is aangepast gezien Steven Wilson een extra lange show geeft, dit houdt tevens in dat de openings- en starttijden wijzigen ten opzichte van de tijden op uw ticket”. De spanning naar het concert wordt hiermee al opgebouwd, ook de mededeling dat Steven Wilson ruim drie uur op het podium zal staan werkt hier zeker aan mee.

20160203 - Steven Wilson - IMG_1843

In oktober 2015 heropende Poppodium 013 zijn deuren na een flinke verbouwing voor ‘het beste publiek van Europa’. De entree van het poppodium is verplaats en de ontvangsthal is ruimer en moderner opgezet met kluisjes voor waardevolle spullen. De grote zaal is vergroot van 2000 naar 3000 plaatsen. Daarmee kan 013 concurreren met de andere grote zalen in het land en blijkbaar heeft Steven Wilson dit nodig, want het concert is al enige maanden volledig uitverkocht. Wat er nog meer verbouwd is bij 013 kun je hier lezen. De vergroting van de zaal heeft wel de knusse en gezellige sfeer van de Main zaal aangetast en zeker bij een uitverkocht concert is het erg druk, waarover via de social media diverse klachten binnenstroomden. Door het verplaatsen van het podium zijn de trappen in de zaal – hetgeen toch uniek is voor 013 – verder van het podium verwijderd en dus is het zicht een stuk minder geworden. Maar goed, Steven Wilson is blijkbaar een groot artiest geworden, waarvoor deze zaalgrootte nodig is. Ruim twintig jaar geleden in 1993, toen Steven Wilson voor het eerst naar Nederland kwam met zijn band Porcupine Tree, waren in de Pul te Uden zo’n 50 toeschouwers. Nog even en de heer Wilson gaat de grote stadions uitverkopen.

Om exact 20:15 uur gaan de zaallichten uit en wordt de openingsvideo gestart. Evenals in Utrecht vorig jaar, maar ook zoals Brussel vorige week, komen de artiesten één voor één het podium op. Ten eerste Adam Holzman die direct achter zijn toetsen de intro First Regret live aanvult. Wilson is deze Europese tour in dezelfde samenstelling als vorig jaar op het Bospop festival, dus zonder Guthrie Govan en Marco Minnemann, maar wederom met Dave Kilminster en Craig Blundell. Daarnaast op basgitaar en zijn Chapman stick de steeds meer op de voorgrond tredende Nick Beggs. Beggs beperkt zich niet meer tot de basgitaar en incidentele toetsen, maar ook neemt hij de ‘gewone’ gitaar nog even ter hand.

SW Groningen 1 SW Groningen 2

Zoals bekend mocht zijn – en voor zover dat niet was, kondigt Wilson dit nog even aan – wordt in het eerste deel van de show het album “Hand. Cannot. Erase.” integraal gespeeld. Vorig jaar werd nog besloten om het album niet in zijn geheel integraal te spelen, maar te onderbreken met andere bijpassende nummers uit zijn repertoire. Een integrale uitvoering van een dergelijk album heeft toch altijd iets speciaals, de beleving die de artiest bedoeld heeft met zijn werk komt dan het beste tot zijn recht. Ook het zeer rustige en akoestische Transience past er nu gewoon bij.

Het grootste kippenvelmoment van het album en ook van deze avond blijft natuurlijk het zeer emotionele en meest trieste nummer dat Wilson ooit heeft geschreven, Routine. Helaas ook hier zonder de fysieke aanwezigheid van Ninet Tayeb, maar haar stem wordt via technische hulpmiddelen toch de zaal ingegooid.

SW Groningen 5

Het tweede deel van de avond met Steven Wilson start met een oudje uit zijn Porcupine Tree tijd. Zoals hij eerder al heeft aangegeven weet hij dat Nederland zijn oudere nummers altijd weet te waarderen. Het nummer Dark Matter uit 1996 van het album “Signify” is er zo eentje. Het publiek in Tilburg weet dit zeker op waarde te schatten en staat haast ademloos te luisteren naar dit intrigerende nummer dat in twintig jaar tijd nog niets aan kracht en melancholie heeft verloren. Een dag later in Groningen wordt Dark Matter ingewisseld voor Drag Ropes, een track van het “Storm Corrosion” album, dat gepaard gaat met een griezelige video.

Verder bestaat de tweede set onder andere uit een drietal nummers van zijn laatste intermezzo album “4 ½”. Het mooie My Book Of Regrets met een typische Steven Wilson solo, die mij erg doet denken aan een vergelijkbare solo in Time Flies. Verder horen we het instrumentale Vermillioncore dat zeker live een schitterende geluidsmuur opbouwt. Het derde nummer van “4 ½” is het Porcupine Tree nummer Don’t Hate Me. Op het album in een duet met Ninet Tayeb, maar helaas door haar afwezigheid moet Wilson het alleen doen, met vocale ondersteuning van Beggs en Kilminster.

Een van de andere hoogtepunten van de avond is ongetwijfeld het nummer Index. Het nummer begint erg indrukwekkend met de vijf muzikanten staand en vingerknippend op het podium. De zaal wordt doodstil als Wilson begint te zingen: “I’m a collector, I collect anything I find, I never throw anything away that’s mine”. Als vervolgens na het vingerknippen de instrumenten weer een ‘wall of sound’ neerzetten veert het dak van het zojuist verbouwde 013 even op.

SW Groningen 3 SW Groningen 4

Steven Wilson heeft niet alleen een veel groter publiek gekregen, hij weet ook steeds beter om te gaan met zijn publiek. Ooit begonnen als een bijna schuchtere (shoegazing) muzikant die helemaal op kon gaan in zijn muziek, is hij nu een entertainer en hij weet zijn publiek te onderhouden;  we zien meerdere intermezzo’s waarbij hij het contact met het publiek opzoekt. Hij heeft duidelijk aandacht voor wat er in het publiek gebeurt en heeft oog voor de details. Moeder en dochter die vooraan in het publiek staan krijgen een compliment, de charmeur Wilson vindt het onmogelijk dat de vrouw al een dochter van die leeftijd kan hebben. Het ondergoed dat als dank wordt toegeworpen wordt overigens snel door Beggs geconfisqueerd. Verder wordt de enige Duitser in het publiek – die weigert om te zingen – aangewezen tot grote hilariteit van de overige bezoekers.

In Groningen – de dag na het optreden in Tilburg – werd als eerste toegift het nummer Space Oddity gespeeld. De cover wordt tijdens deze tour regelmatig uit de kast gehaald, maar in De Oosterpoort gebeurt dat voor het eerst zonder zangeres Ninet Tayeb. Zij is een paar dagen eerder aan haar eigen tournee begonnen. Wilson pakt ook de gelegenheid om ’s middags nog even de expositie over Bowie in het Groninger Museum te bezoeken.
De keuze voor Space Oddity is geen vreemde. Wilson is een grote fan van David Bowie, die eerder dit jaar overleed. Als eerbetoon aan Bowie is de zaalmuziek voorafgaand aan het optreden gevuld met muziek van deze grote artiest en in elk optreden is er wel even een moment waarbij wordt stilgestaan bij zijn grote held. Zowel in Tilburg als in Groningen wordt Lazarus opgedragen aan David Bowie. Bowie heeft op zijn laatste album “Blackstar” ook een nummer Lazarus staan, en toeval of niet, het Porcupine Tree nummer heeft als hoofdpersoon ene David; “My David don’t you worry this cold world is not for you”.

SW Groningen 7

Iets over elf uur verlaten Wilson en zijn bandleden voor de tweede maal het podium om natuurlijk nog terug te komen voor een toegift van twee nummers. Tijdens The Sound Of Muzak wordt het publiek gevraagd om mee te zingen. Ik heb nooit geweten dat Wilson sing-along-achtige nummers heeft geschreven, maar griezelig genoeg weet het gehele publiek de woorden van het refrein luid en duidelijk mee te zingen: “One of the wonders of the world is going down, It’s going down, I know”. Dat meezingen valt overigens een dag later in Groningen wat tegen. Als afsluiting van de avond wordt The Raven That Refused to Sing gespeeld, dat met de zeer indrukwekkende video nog steeds kippenvel blijft geven. Onnodig om te zeggen dat Wilson onder luid gejuich en een staande ovatie – ruim drie uur na zijn eerste opkomst – het podium verlaat. Ik zeg gewoon: “tot de volgende keer!”

SW Groningen 6

Verslag: Mario van Os (Tilburg) en Wouter Bessels (Groningen)
Foto’s: Mario van Os (Tilburg) en Wouter Bessels (Groningen)

Send this to a friend