Steven WilsonConcert

We hebben er even op moeten wachten, maar eindelijk is Steven Wilson weer op tour. Zijn laatste plannen, een show rond “The Future Bites”, vielen in het water door corona; die tour werd een paar keer uitgesteld en vervolgens helemaal gecanceld. Tussendoor verscheen verrassend een nieuw album van Porcupine Tree, gevolgd door een uitgebreide wereldtournee. En passant verscheen een nieuw soloalbum, “The Harmony Codex”, maar nog zonder er optredens aan te verbinden. Een paar maanden na de release van het achtste soloalbum, “The Overview”, is er dan eindelijk een uitgebreide tournee.
We vonden dat we al lang genoeg hadden gewacht en togen naar Düsseldorf voor de vierde show in de reeks, we wilden niet meer wachten tot 22 mei, wanneer Steven Wilson de Afas Live in Amsterdam aandoet.

Met een vers nieuw album is het niet vreemd dat alle aandacht ligt op de twee lange stukken van “The Overview”. Nadat deze integraal zijn gespeeld volgt er een pauze met daarna een ruime keuze uit de zeven voorgaande studioalbums. Het stuk voor de pauze is aanmerkelijk korter dan erna. Dat dit zo voelt is niet zo gek. Oorspronkelijk was het de bedoeling om met het overzicht te beginnen en pas na de pauze “The Overview” integraal te spelen. Maar na de première in Stockholm op 1 mei, besloot Wilson om de volgorde om te gooien. Via Facebook klonken geluiden dat “The Overview” na de pauze wat aan de lauwe kant ontvangen werd, en inderdaad leek het beter te werken om te beginnen met dat waar de meeste mensen toch voor gekomen zijn – niet in de laatste plaats nieuwe fans, die zich anders eerst door heel wat onbekend materiaal moeten werken.

Materiaal bovendien, dat niet echt licht verteerbaar genoemd kan worden. Wat heet, de gekozen nummers zijn allemaal aan de ruige kant te noemen, met uitzondering van What Life Brings, en behoorlijk complex bovendien. Smullen voor de echte fans, maar dodelijk voor wie gerekend had op de elektropop van “The Future Bites” of de psychedelica van “The Harmony Codex”. Luminol, Impossible Tightrope en Vermillioncore vergen nogal wat van de luisteraar, terwijl No Part Of Me, Dislocated Day – het enige nummer van Porcupine Tree – en Harmony Korine flink tegen metal aanleunen. ‘Ein volles Kontrastprogram’ tegenover het deel voor de pauze, was de mening van menig Duitse fan in de zaal.

De band speelt hier en daar nog wat onwennig met elkaar, al had dat zeker ook te maken met de techniek. De eerste paar minuten had drummer Blundell problemen met zijn in-ear monitors, en tijdens Dislocated Day viel de hele PA gedurende twintig ademloze seconden uit. Maar deze muzikanten zijn zo doorgewinterd en hebben inmiddels zoveel met elkaar gespeeld dat ze een puike show neerzetten. Dat geldt ook voor gitarist Randy McStine, die ook een grote rol speelt op het nieuwe album.

De enige die zich af en toe geen houding wist te geven was Steven Wilson zelf. Geef de man een gitaar en hij is de zelfverzekerdheid zelve. Ook stukken die hij zittend aan een toetsenbord moet afwerken zijn geen probleem. Maar in deze show staat hij regelmatig tussen twee eilandjes met synthesizers en het ziet er op de een of andere manier vreemd uit. In deze setting opent hij Objects Outlive Us, maar ook de tweede set met The Harmony Codex en King Ghost, met verder alleen Adam Holzmann op het podium.

Een andere wijziging ten opzichte van de première is de vervanging van Remainder The Black Dog van “Grace For Drowning” door Impossible Tightrope van “The Harmony Codex”. Wat mij betreft terecht dat de laatste live gespeeld wordt. Een ijzersterk nummer dat het uiterste vraagt van de vijf muzikanten op het podium, maar dat je meesleept van begin tot eind.

De keuze voor de toegiften snap ik niet zo goed. Eerlijk gezegd ligt dat er voor een deel aan dat ik de stem van Ninet Tayeb niet kan pruimen, waardoor Pariah aan mij niet besteed is. En ik snap wel dat Wilson het na al die jaren en vele, vele shows het wel een keer beu is om altijd maar weer af te sluiten met The Raven That Refused To Sing. Maar dan waren er wel betere nummers geweest die in aanmerking kwamen voor het slotakkoord. Home Invasion/Regret #9 bijvoorbeeld. Of anders twee kortere nummers.