Voor iedereen die zich bezorgd afvraagt wat er toch met Steven Wilson gebeurd is, is hier zowaar weer eens een teken van leven. (Plaats tong krachtig in wang). “Get All You Deserve” is een live-registratie van de “Grace For Drowning” Tour, gefilmd in Mexico City door aloude vriend, fotograaf en set-designer Lasse Hoile. Die doet met deze dvd zijn naam bepaald geen eer aan, want er valt niks te hoilen.
Tijdens de concerttour speelde Wilson met ijzeren logica alleen stukken van zijn soloplaten en één nieuw stuk, Luminol. Dat is overigens geen wereldnummer, dus daar hoef je dit product niet voor te kopen. Betere redenen zijn een bijzonder strakke band, puike arrangementen en – zeker het eerste half uur – schitterende beelden.
Wie de uitvoerige concertrecensie van collega Mario gelezen heeft, weet dat Wilson tijdens het eerste half uur van de show achter een soort douchegordijn speelt, waarop filmpjes geprojecteerd worden. Dit levert adembenemende beelden op, alsof de band in een bos staat, of op een slecht afgestelde televisie te zien is. Erg mooi en ook minder afstandelijk dan in de concertzaal, omdat de regisseur de kijker thuis wél de muzikanten achter het gordijn toont. Wat tijdens het concert wat afstandelijk bleef, is nu werkelijk beeldschoon. Zelfs de wat griezeligere beelden zijn altijd nog fraaier dan de close-ups van Wilson’s ongeschoren tronie.
Als het doek eenmaal valt, is het met het visuele spektakel ook meteen over. De lichtshow is wel aardig maar niet schokkend en van de filmpjes die het publiek nu nog achter de band kan bewonderen, pikt regisseur Hoile niet veel meer op. Af en toe hoor je het publiek nog om iets juichen waar je achter je beeldscherm alleen maar naar kan gissen. Jammer.
Intussen blijft er genoeg te genieten over. Zoals gezegd heeft Wilson een geweldige band verzamelt, waarin wat mij betreft drummer Minnemann en toetsenist Holzman positief opvallen. Puntig drumwerk en knappe toetsensolo’s zijn het halve werk. Ook de inbreng van Travis, zeker op de dwarsfluit, is een grote vondst. Zijn saxofoonpartijen verdwijnen wat in de gitaargalmen, maar de fluit blijft overeind in de kakofonie. Bassist en stickman Beggs toont zich een soort stoïcijnse Galliër met zijn bezopen vlechtjes, maar speelt er niet minder om.
Alleen Wilson zelf levert een wat halfzachte prestatie. Hij zingt erg goed, is ook mooi bij stem, maar speelt verder weinig, laat het zware werk aan zijn manschappen over. Hij beperkt zich tot wat invullertjes op de toetsen, wat ragwerk op de gitaar en voor de rest fladdert hij wat over het podium met zijn intussen en bekende en na dik twee uur knap irritante handgebaartjes. Goed, in de toegift heeft hij ook nog een gasmasker op, maar veel geluid komt daar niet uit. En Niko Tsonev is vooral een technisch begaafde gitarist, maar zijn solo’s missen het menselijke gevoel dat Wilson altijd meebrengt. In dat opzicht komt het concert dus iets te kort.
Verder valt er heel weinig te zeuren, hoor. Het concert is knap geregistreerd, je ziet geen enkele cameraman en toch wordt er geen cruciaal moment gemist; elke nuance wordt feilloos getoond. In het eerste half uur zorgt het gordijn nog voor wat onscherpe beelden, maar daarna is het zicht bijzonder helder, net als overigens het geluid. Als ik de dvd op mijn computer afspeel heeft het systeem moeite met de dynamiek, maar op de thuisbioscoop waan ik me tussen de Mexicanen, zo mooi klinkt het. En dat komt goed uit, want het publiek is waanzinnig enthousiast en ook dat is sfeerverhogend.
Goed nieuws, dus. Een prachtig concert, prachtig gefilmd. Bijna niets meer (de extra’s zijn te verwaarlozen, of je moet houden van onscherpe beelden van achterwijken, vanuit de auto gefilmd in Adam Holzman’s Road Movie) maar helemaal niets minder. Aanradertje.
Voor wie het geld op de rug groeit is er trouwens ook een 2 dvd en 2 cd versie op de markt, in een boekje met 40 pagina’s.
Erik Groeneweg