Clark, StewartAlbum

In een lettertype dat menig progfanaat direct zal herkennen prijkt op een vaag bekend ogende achtergrond groots de tekst “Let’s Go There” op de albumhoes. Droogjes denk ik “nou, vooruit dan maar”, en ik maak me klaar voor een ommetje van een krappe drie kwartier door een siertuin vol door prog-grootheden beïnvloede popliedjes.

Met “Let’s Go There” levert de Britse muzikant Stewart Clark zijn tweede album af, toch moet ik u bekennen dat dit slechts mijn eerste aanraking is met zijn werk. De vaag bekende hoes waar ik in mijn intro over sprak doet natuurlijk sterk denken aan het werk van Roger Dean, hofleverancier voor albumhoezen voor onder andere Yes. Het is ook deze hoes die mij aantrok tot het album, want zeg nou zelf… Zo’n hoes schreeuwt toch lekkere ouderwetse prog?

Niks blijkt minder waar. Het album bestaat uit negen nummers die variëren in lengte van twee tot zes en halve minuut. Hoewel niet bijster progressief van aard, staat de muziek bol van de invloeden van de grootheden uit het verleden. Bij tijd en wijle voel je subtiele invloeden van bands als bijvoorbeeld Rush, ELP en Van der Graaf Generator en noem het maar op, al dan niet in nummers die meer poppy en wat vrolijker van aard zijn. Spelplezier en liefde voor de muziek van weleer staan voorop en zijn bovendien vakkundig in elkaar gezet.

Een nummer dat met kop en schouders boven de rest uitsteekt is het opzwepende titulaire nummer Let’s Go There dat met zijn lekkere hook nog dagen in je rond hoofd blijft spoken. Hetzelfde geldt voor een nummer als I’m Scared Of Music. Daarnaast maakt de heer Clark ook regelmatig uitstapjes naar meer folky werk op When of het Keltisch klinkende When I Tell You I Care. Het album sluit af met Almost Got Away With It, mijns inziens het meest progressieve nummer op de plaat. Aan variatie dus geen gebrek.

Stewart Clark’s “Let’s Go There” zal geen jaarlijstmateriaal worden, maar het is wel de zoveelste lekkere plaat die is opgenomen tijdens een lockdown. Het is een gevarieerde plaat die de progressieve rock van de jaren ‘70 met een eigen frisheid weet te eren. Misschien dat ik zijn eerste album toch ook maar even uitcheck, het zal allicht de moeite waard zijn.