StömbAlbum

Je kunt het jezelf als band ook té moeilijk maken: de Parijse band Stömb vermeldt op het stemmige hoesje van zijn eerste langspeler slechts de twee technici die aan de plaat hebben meegewerkt en hoe de liedjes heten, verder moet je het maar uitzoeken. De namen van de heren muzikanten worden weergegeven door een soort wiskundige tekentjes die met een gewone tekstverwerker niet te reproduceren zijn. De bijsluiter verheldert niks, geeft slechts een soort gedichtje over het geluid van de wereld en een url van de facebook pagina van de band. Daar vind je nauwelijks meer informatie, maar gelukkig wel de voornamen van de muzikanten. Als je zelfs op je promo-sheet al nauwelijks promotie maakt voor jezelf, waarom verwacht je dan dat de wereld zich voor je gaat interesseren? De geheimzinnigheid is in dit geval niet mysterieus, maar behoorlijk irritant.

Gelukkig hebben de heren een sterke troef in handen: “The Grey” is een tamelijk briljant plaatje. Instrumentale muziek die wat heen en weer beweegt tussen alt-rock en onversneden heavy metal, soms stemmig en spannend, maar meestal van dik hout en vooruit met de geit. Dat doen ze zo voortreffelijk, dat de luisteraar op het puntje van zijn stoel zit. Terecht worden de mix- en mastertechnici vermeld, want dit is een plaat die zich qua productie kan meten met de meest professionele platen, transparant en moddervet tegelijk. De muzikanten verdienen echter minstens zoveel credits, want wat ze hier laten horen is indrukwekkend. Vooral drummer Olivier is een held!

Het enige struikelblok, naast de obscure promotiecampagne, is het ontbreken van zang of een duidelijk solo-instrument. Met een lengte van bijna zeventig minuten sluipt het gevaar van aurale verzadiging mee de speakers uit: hoeveel metal riffs kun je aan zonder dat de muziek eenvormig wordt? Na een nummer of vijf komen de dubbele bass drum roffels en de mokerslagen niet meer scherp binnen, hoe virtuoos ze ook gespeeld worden. Het is ook niet de meest afwisselende muziek, die progressieve metal.

Gelukkig snapt de band iets van dynamiek en komt er met The Crossing een kort intermezzo om de oortjes even te luchten, maar daarna gaan de heren weer niets ontziend verder met hun progmetal. De hele plaat in één sessie uitzitten is me dan ook niet gelukt, maar in kleinere brokken gaat het uitstekend.

“The Grey” heeft een behoorlijk sombere sfeer, er valt zelfs zonder tekst niks te lachen bij de Fransmannen. Dat neemt niet weg dat er op hoog niveau wordt gerockt op deze uitstekende plaat, waarvan ik hoop dat-ie ervoor gaat zorgen dat Stömb een heel grote naam gaat worden in de progmetal. De mannen verdienen het.

Erik Groeneweg